biol. sztuczne wytwarzanie przez człowieka odruchów warunkowych u zwierząt, niekiedy prostych nawyków, z zastosowaniem systemu nagród i kar stanowiących tzw. wzmocnienie; cyrk [łac. circus ‘koło’, ‘okrąg’], w staroż. Rzymie budowla odkryta z areną w środku, otoczoną amfiteatralną widownią, miejsce wyścigu kwadryg, walk gladiatorów, występów akrobatów i tancerzy; obecnie budynek lub namiot, w którym kolistą arenę otacza amfiteatr. widownia, a także rodzaj widowiska rozrywkowego, złożonego z pokazów akrobatycznych, ekwilibrystycznych, tanecznych i tresury zwierząt. przynoszenie żądanych przedmiotów (lub upolowanej zwierzyny) przez psa oraz oddawanie ich opiekunowi, na jego rozkaz;
» Przynoszenie przez psa upolowanej » Inaczej o aleksandrze » Boliwiniscy indianie » Bożyczsze ludu » Łóżko na oręcie » Dwignia u dentysty » Ryba do wstawania » Szafran w ogródku » Usypanan góra » Krzesło z poręczami » Zamieniona w wino w kanie
GWARA ŁOWIECKA A- ambona - stanowisko myśliwskie zbudowane nad ziemią na słupach, czasem na drzewie,- anons - głos psa oznajmiający znalezienie zwierzyny, inaczej oszczek,- anonser - pies myśliwski głoszący znalezienie zwierzyny,- antabka - bączek - uchwyt do mocowania paska broni myśliwskiej,- apel - sygnał rozpoczęcia polowania,- aportowanie - przynoszenie przez psa myśliwskiego strzelonej zwierzyny lub postrzałków,- automat - broń myśliwska samopowtarzalna, może być śrutowa lub kulowa,- awantaż - odchylenie kolby w prawo lub w lewo od osi lufy,B- badyle - nogi łosia, jelenia lub daniela,- badylarz - łoś byk, o porożu w kształcie krótkiej tyki z długimi palczastymi odnogami,- bałamut - pies gończy gubiący trop lub głoszący ptaka,- bałuch - hałas, gwar w kniei spowodowany przez naganiaczy,- bałuchy - trzeszcze - oczy zająca,- bałwanek - kukła dzikiej kaczki, puszczana na wodę wabi inne kaczki,- bałyk - czołganie się psa ku wytropionej zwierzynie,- baran - samiec muflona,- barłóg - legowisko dzików lub niedźwiedzi,- basior - dorosły samiec wilk,- basista - jeleń byk wyróżniający się grubym głosem,- bączek - antabka - uchwyt do mocowania paska broni myśliwskiej,- bąkać - wydawanie głosu przez psy gończe po znalezieniu tropu,- bekowisko - okres godowy danieli lub miejsce godów danieli,- bieg - noga dzika,- bielenie - zdejmowanie skóry z ubitej zwierzyny,- blaski - inaczej trzeszcze - oczy zająca,- bobrowisko - osiedle bobrów,- bokobrody - kępki dłuższych włosów, wyrastające na policzkach rysia, dzika, jenota,- bok - inaczej nadlufka - broń myśliwska o dwóch lufach ułożonych pionowo,- broda - narośl pokryta dłuższym włosem, zwisająca pod szyją łosia,- brok - dawna nazwa bardzo drobnego śrutu,- bródka - krótkie piórka ułożone w płaską szczoteczkę, przy nasadzie ogona słonki,- buchtowanie - rycie w ziemi przez dziki w poszukiwaniu żeru,- buchtowisko - miejsce zryte przez dziki,- bukowisko - okres godowy i miejsce godów łosi,- burknięcie - odgłos zrywającego się z ziemi jarząbka,- byk - samiec żubra, łosia, jelenia, daniela,C- cap - samiec kozicy,- cewki - nogi sarny,- chłyst - młody jeleń byk, który w czasie rykowiska przebywa w pobliżu chmary,- chmara - stado żubrów, jeleni, łosi, danieli,- chorągwie - inaczej flagi - fragmenty scypułu zwisające z tyk jelenia,- chrap - głos łosia byka w czasie bukowiska,- chrapanie - głos wydawany przez słonkę w trakcie lotu godowego (ciągu),- chrapy - nozdrza żubra, zwierzyny płowej, muflona, kozicy,- chyb - długa i gęsta szczecina na grzbiecie dzika,- ciąg - przelot dzikich kacze lub gęsi na wodę rano lub wieczorem,- ciągnięcie - powolne poruszanie się, wędrowanie żubrów, zwierzyny płowej, muflonów,- ciec - ucieczka piesza kuraków,- ciecier - cietrzew kogut,- ciecieruk - młody cietrzew kogut- cieciorka - kura cietrzewia,- cieczka - okres godowy lisów, wilków, borsuków, jenotów, psów,- cieki - nogi ptaków, kuraków,- cielę - żubr, jeleń, daniel w pierwszym roku życia,- cuch - węch psa myśliwskiego,- czarna stopa - teren pozbawiony pokrywy śnieżnej,- czemchanie - wycieranie poroża ze scypułu,- czternastak - jeleń byk o siedmiu odnogach na każdej tyce,- czterodwudziestak - jeleń byk mający po dwanaście odnóg na każdej tyce,- czochrać się - wycieranie o drzewa jeleni lub dzików,- czuszykanie - głos wydawany przez koguta cietrzewia podczas toków,- czyrykanie - głos wydawany przez zwołujące się kuropatwy,D- darniak - samiec sarny (rogacz) o wybitnie słabych parostkach i małej tuszy,- daszek - posyp - paśnik dla kuropatw lub bażantów,- dławienie - duszenie zwierzyny przez drapieżniki czworonożne,- dołowanie - umieszczanie strzałów poniżej miejsca celowania,- dubeltówka - śrutowa broń myśliwska o dwóch lufach ułożonych poziomo obok siebie,- dublet - ustrzelenie dwóch sztuk zwierzyny dwoma kolejnymi strzałami,- dwudwudziestak - jeleń byk noszący wieniec o jedenastu odnogach na jednej tyce,- dwudziestak - jeleń byk o dziesięciu odnogach na jednej tyce,- dwudziestka - śrutowa broń myśliwska kaliber 20,- dwunastak - jeleń byk o sześciu odnogach na jednej tyce,- dwunastka - śrutowa broń myśliwska kaliber 12,- dwururka - inaczej dubeltówka,- dyndować - o lisie, borsuku wilku lub jenocie - biec truchtem,- dziesiątak - jeleń byk o pięciu odnogach na jednej tyce,- dzikarz - pies myśliwski używany do polowań na dziki,- dziwerówka - strzelba myśliwska o lufach wykonanych ze stali damasceńskiej,E- ekspres - łamana broń myśliwska kulowa o dwóch lufach,- elaboracja - własnoręcznie wykonywanie śrutowej amunicji myśliwskiej,- eżektor - wyrzutnik łusek w myśliwskiej broni łamanej,F- fafle - obwisłe górne wargi psa myśliwskiego - wyżła,- fajki - kły dzika rosnące w górnej szczęce,- farba - krew zwierzyny,- farbować - zostawiać krew na tropie,- fartuszek - pęk jasnych włosów przy sromie sarny,- fiołek - gruczoł zapachowy u lisa, znajdujący się przy nasadzie ogona,- fladrować - zakładać fladry,- fladry - sznury z czerwonymi szmatkami, służą do polowań na wilki,- flagi - fragmenty scypułu zwisające z tyk jelenia w trakcie wycierania poroża,- flanka - skrzydło myśliwych zagięte w kierunku miotu,- flankować - obstawiać stanowiska na flankach,- flinta - inne określenie strzelby myśliwskiej,- fuzja - inne określenie strzelby myśliwskiej,G- gach - samiec zająca,- gały - oczy zająca,- gamrat - odyniec w okresie huczki,- gawra - zimowe legowisko niedźwiedzia,- gęba - pysk żubra,- ględzenie - głos wydawany przez łanię,- głosić - oznajmianie przez pasa, znalezienia tropu lub osaczenie zwierzyny,- głuszak - pisklę głuszca,- głuszka, głuszyca - samica głuszca,- gomóła - jeleń byk po zrzuceniu poroża,- gon - głos psów podczas pędzenia zwierzyny w miocie, okres godowy kozic,- gońka - sarna koza grzejąca się poza okresem rui,- gra - szczekanie psów gończych idących po tropie,- grabarz - pies myśliwski zakopujący odnalezioną zwierzynę,- grandle - szczątkowe kły w górnej szczęce jelenia,- grot - odnoga kończąca tykę w parostkach kozła, zakończenie odnogi w wieńcu jelenia,- gryzawka - pędy wierzby lub osiki nasycone solą,- grzywa - gęsta długa sierść na szyi i karku żubra, łosia, jelenia- guzikarz - młody kozioł o porożu w kształcie niskich stożków, guzików,- guziki - zwykle pierwsze poroże kozła,- gwizd - ryj dzika, głos słonki i jarząbka, głos jelenia sika,H- haki - inaczej grandle, szczątkowe kły jelenia w górnej szczęce,- huczka - okres godowy dzików inaczej lochanie,I- igły - rogowe igiełki u leśnych kuraków wyrastające po bokach palców,- igrzysko - toki głuszców, miejsce toków głuszców,J- jasła - drabina na którą kładzie się karmę dla zwierzyny płowej,- jazgot - ujadanie wilków lub psów,- jaźwiec - borsuk,- jednorurka - myśliwska broń o jednej lufie gładkiej,- jucha - farba (krew) niedźwiedzia,K- kaliber - średnica lufy broni palnej,- kalibrownik - przyrząd służący do sprawdzania i korygowania kalibru naboi śrutowych,- kamionka - kuna domowa,- kantak - pazur na tylnym palcu ptaka drapieżnego,- kapelusznik - staropolska nazwa bardzo starego odyńca,- kapitalny - samiec zwierzyny płowej noszący medalowe poroże,- kaptur - nakrycie głowy ptaka łowczego, inaczej kapa,- karawan - pojazd do przewozu ubitej zwierzyny,- karmisko - miejsce wykładania karmy dla zwierzyny,- kądziel - owłosienie szyi, karku i garbu żubra,- kąpielisko - miejsce kąpieli dzików i zwierzyny płowej,- kęsy - zęby ssaków drapieżnych,- kipieć - ucieczka na oślep zająca,- kiść pęk białych włosów u borsuka, zakończenie ogona żubra,- kita - ogon lisa i wiewiórki,- kitka - bródka kozicy,- klamra - skrzydło linii myśliwych,- klapak - młoda, zwykle nielotna kaczka,- klapanie - pierwsza zwrotka pieśni głuszca,- klaskanie - trzecia zwrotka pieśni głuszca, inaczej korkowanie,- klekotka - kołatka, służąca do straszenia zajęcy w czasie pędzenia,- klępa - samica łosia, inaczej łosza,- kluczka - odskok zwierza w bok podczas ucieczki,- kłańce - zęby wilka,- kłapać - odgłos wydawany przez dzika w stanie podniecenia,- kłaść - ubić zwierza celnym strzałem,- kłuć - dobić zwierza kordelasem,- kobylarz - stary, bardzo duży wilk,- kocioł - sposób polowania na zające,- kokanie - głos wydawany przez cieciorkę,- kokcielić - o pardwach i cietrzewiach - wydawać głos,- kołatka - przyrząd służący naganiaczowi do straszenia zwierzyny,- kołnierz - długie piórka wokół szyi koguta bataliona,- komora - klatka piersiowa zwierzyny,- kopnięcie - uderzenie kolby broni myśliwskiej w ramię podczas strzału,- kopno - legowisko zająca w śniegu,- kopyra - gwarowa nazwa zająca,- kordelas - długi, prosty nóż myśliwski, służy do dobijania zwierzyny,- korkowanie - trzecia zwrotka pieśni głuszca,- korona - co najmniej trzy odnogi w górnej części wieńca jelenia,- koryto dzicze - ślad przejścia dzików w głębokim śniegu,- kosacz - stary cietrzew,- kot - nazwa zająca i rysia,- kotlina - zagłębienie w ziemi, stanowiące legowisko zająca w okresie bezśnieżnym,- koza - samica sarny (siuta) i kozicy,- kozioł - samiec sarny (rogacz),- koźlę - sarna do jednego roku życia,- kożuch - futro zająca,- krajce - brzegi dzioba jastrzębia,- krechtanie - głosy wydawane przez głuszce podczas zapadów,- krektun - jednoroczny głuszec nie biorący udziału w tokach,- kreślić - robienie śladów skrzydłami, podczas toków głuszca, cietrzewia,- krykucha - kaczka krzyżówka, wyhodowana w niewoli,- kudłacz - gwarowa nazw niedźwiedzia,- kudły - długa sierść niedźwiedzia,- kufa - pysk psa myśliwskiego (wyżła),- kulka - haczyk służący do patroszenia ptactwa,- kulkowanie - patroszenie ptactwa za pomocą kulki,- kureń - nazwa gwarowa szałasu myśliwskiego,- kurkówka - dawna broń myśliwska o zewnętrznych kurkach,- kuwiek - piszczałka do wabienia ptaków,- kwadruplet - cztery celne, oddane bezpośrednio po sobie strzały,- kwiat - ogon zwierzyny płowej i borsuka,- kwiatek - białe zakończenie kity lisa,L- lampy - oczy wilka,- latarnia - łeb wilka,- legawiec - pies myśliwski wystawiający zwierzynę,- legowisko - stałe lub czasowe miejsce odpoczynku zwierzyny,- licówka - łania prowadząca chmarę jeleni,- linia - szereg myśliwych ustawionych w równych odstępach podczas polowania,- linijka - pojazd konny służący do przejeżdżania myśliwych podczas polowania,- lira - ogon cietrzewia,- liszka - samica lisa,- liściarka - młode pędy drzew i krzewów, nasączone solą służące do dokarmiania,- lizawka - urządzenie łowieckie służące do wykładania soli zwierzynie,- locha - samica dzika,- lochanie - huczka dzików,- loftka - śrut o średnicy powyżej 4,5 mm,- loki - zdeformowane sterówki u kaczora kaczki krzyżówki - trofeum,- loty - skrzydła ptaków,- lufa - główna część broni palnej,- lustro - jasna plama na pośladkach zwierzyny płowej, biała plama na barkach głuszca,- lusterko - plamy na skrzydłach kaczek,Ł- łaja - kilka sfor ogarów,- łania - samica jelenia i daniela,- łańka - młoda łania nie prowadząca cielaka,- łapa - noga zwierzęcia zakończona pazurami,- łojny - tłusty, o zwierzynie w dobrej kondycji,- łopatacz - samiec łosia lub daniela noszący poroże w kształcie łopaty,- łopaty - prawidłowa forma poroża łosia i daniela, przypominająca łopaty,- łosza - samica łosia, klępa,- łoszak - młody łoś,- łowiec - staropolska nazwa myśliwego,- łowny - samiec jeleniowatych, który osiągnął pełnię rozwoju osobniczego,- łowy - staropolskie określenie polowania,- łoże - drewniana część broni myśliwskiej, osada (kolba i szyjka),- łupież - wypchana skóra ptaka służąca do układania ptaka łowczego,- łyżka - ucho zwierzyny płowej,- łzawica - dołek łzowy w przednim kącie oka jelenia i daniela,M- maisz, maiż - młody niedoświadczony ptak łowczy,- majak - czółno zamaskowane trzciną lub gałęziami, do polowań na ptactwo wodne,- malowanie - wycieranie się dzików i jeleni o drzewa po wyjściu z babrzyska,- mamrotanie - mruczenie niedźwiedzia,- marcowanie - okres godowy u rysia i żbika,- marczak - zając urodzony w marcu,- markowanie - zaznaczanie przez wyżła obecności zwierzyny,- marmurek - białe plamy na sterówkach ogona głuszca,- matecznik - bezpieczna ostoja zwierzyny,- medalion - spreparowana głowa z szyją ptaka lub ssaka,- mener - przewodnik psa myśliwskiego,- michałek - dubelt, pochodzący z drugiego lęgu,- mieszek - wabik na przepiórki,- mikita - lis,- mikot - wabik do wabienia kozłów,- miot - młode zwierząt ssących urodzone z jednej ciąży,- młódka - młody ptak łowczy,- mnich - jeleń byk o porożu w kształcie niskich guzów,- molet - nacięcia matujące powierzchnię szyny lub nasadę muszki,- morda - pysk drapieżników,- możdżeń - wyrostek kostny na czaszce jeleniowatych,- murzyn - młody kogut cietrzew,- muszla - przyrząd do wabienia jeleni byków w okresie rykowiska,- myłkus - samiec zwierzyny płowej o porożu wyraźnie zniekształconym,- myszka - młody piżmak,N- nadlufka - broń myśliwska o lufach ułożonych pionowo,- nadoczniak - druga odnoga wieńca jelenia byka lub łopaty daniela,- naganiacz - pomocnik myśliwego, którego zadaniem jest naganianie zwierzyny,- naganka - grupa naganiaczy współpracujących ze sobą na polowaniu zbiorowym,- narogi - jadalne narządy wewnętrzne zwierzyny grubej,- narzynacz - pies myśliwski szarpiący i gryzący ubitą zwierzynę,- nazimek - młody zając urodzony w jesieni,- nemrod - żartobliwa nazwa myśliwego,- niedokuna - młoda kuna,- niedolisek - młody lis,- niedostęp - cecha tropu jeleniowatych, odcisk tylniego badyla ,- niekoronny - jeleń byk noszący wieniec, którego tyki nie mają koron,- nielot - młody ptak nie umiejący latać lub dorosły w okresie pierzenia,- nogawice - gęste upierzenie na zgrzebłach głuszca,- norowce - psy myśliwskie przeznaczone do pracy w norach,- nurek - ptak łowczy potrafiący atakować od spodu,O- obciąć - ustalić za pomocą tropienia obecność zwierzyny w miocie,- obcierka - strzał raniący powierzchownie zwierza,- oczniak - pierwsza od róży odnoga wieńca jelenia i łopaty daniela,- oczyć - rozglądanie się zwierzyny,- odbić - odłączyć się od stada,- odkapturzyć - zdjąć kaptur z głowy ptaka łowczego,- odnoga - odgałęzienie tyki w porożu jeleniowatych,- odtylcówka - broń myśliwska ładowana od tyłu,- odwiatr - woń wydzielana przez strzeloną zwierzynę,- odyniec - samiec dzika powyżej 4 lat,- odzew - odezwanie się na trąbce, w odpowiedzi na sygnał myśliwski,- oganiać - obieganie przez jelenia byka chmary łań w czasie rykowiska,- okno - otwór wejściowy do nory lisa,- omyk - ogon zająca,- opalone - brązowe lub czarne zabarwienie oręża dzika i haków jelenia,- opolować - objąć polowaniem część łowiska,- oręż - trofeum myśliwskie z dzika - szable i fajki, czasem wieniec jelenia,- organista - młody jeleń byk, który pierwszy rozpoczyna rykowisko,- osacznik - dawna nazwa naganiacza,- osada - łoże,- osadzanie zwierzyny - zatrzymywanie w miejscu zwierzyny przez psa,- osiadła - zwierzyna, która nie zmienia swojej ostoi,- osiemnastak - jeleń byk o dziewięciu odnogach na każdej tyce,- oskrzydlić - postrzelić ptaka w skrzydło,- osmużać - obielić zająca lub królika (ściągnąć skórę),- ostatni kęs - włożony w pysk strzelonej zwierzyny fragment złomu,- ostęp - część lasu z ostoją zwierzyny,- ostoja - teren stałego przebywania zwierzyny,- ostroga - wyrostek z tyłu odnóży kuraków, pierwszy sęk łopaty daniela,- ostrolotka - trofeum z jednej z lotek w skrzydle cietrzewia i słonki,- ostry - o psie - cięty,- oszczek - szczekanie psa myśliwskiego, sygnalizującego znalezienie zwierzyny,- oślada - trop kury na śniegu,- otok - długa smycz służąca do prowadzenia psa myśliwskiego,- otrąbić - ogłosić koniec polowania sygnałem myśliwskim,- otropić - ustalić miejsce przebywania zwierzyny za pomocą tropów,- owca - samica muflona,- ósmak - jeleń byk z wieńcem o czterech odnogach na każdej tyce,P- parostki - poroże samca sarny. Trofeum pędzenie - p. pióro - ogólnie ptactwo łowne (strzelać do pióra - polować na ptactwo);- pióra chybu - długie i sztywne włosy na karku dzika. P. pokot (rozkład )- ułożenie upolowanej zwierzyny w rzędy z zachowaniem myśliwskiej hierarchii polowanie zbiorowe - polowanie, w którym uczestniczy przynajmniej dwóch myśliwych, współpracujących ze płaz (kordelasa, noża) - boczna powierzchnia głowni białej postrzałek - zwierz, ptak zraniony przez przelatek - młody dzik, urodzony w roku poprzednim. Bez względu na przesmyk, weksel - stała, znana trasa przemieszczania się zwierzyny w konkretnej części puścić bez strzału - p. nie strzelany rogacz - kozioł - samiec rozkład (pokot ) - ułożenie upolowanej zwierzyny w rzędy z zachowaniem myśliwskiej hierarchii gatunkówS- sady - zlatywanie się w jedno miejsce kaczek,- sadlisty - zwierzyna obrośnięta tłuszczem,- sadowić - umieszczać ptaka łowczego na berle,- sadzić - szybki bieg zwierzyny,- sagalasówka - dawna broń myśliwska, z końca XVIII wieku,- sak - rodzaj sieci do łapania ptaków,- samura - locha,- sarnina - dziczyzna z sarny,- sekundowanie - naśladowanie przez wyżła innego, który wystawia zwierzynę,- selekt - sztuka przeznaczona do odstrzału selekcyjnego,- sęk - wyrostek na łopacie daniela i łosia,- sfora - rzemień do prowadzenia psów gończych, kilka lub kilkanaście psów gończych,- siać - duży rozrzut broni myśliwskiej,- siąg - rozpiętość skrzydeł ptaków,- sidło - kłusownicza pętla do łapania zwierzyny,- siekaniec - używane zamiast śrutu drobne kawałki ołowiu lub innego metalu,- sietnik - mający pieczę nad sieciami w dawnej służbie łowieckiej,- siodło - biała plama po obu stronach grzbietu muflona,- siuta - koza,- skałka - w broni skałkowej, krzemień do krzesania iskier,- skałkówka - dawna broń myśliwska, odpalana iskrą ze skałki,- skarmiać - zużycie karmy do karmienia zwierzyny,- skład - postawa strzelecka myśliwego,- składać się - podniesienie broni do dołka strzeleckiego,- składność broni - dopasowanie broni do myśliwego,- skłuć - dobić kordelasem postrzałka,- skłusować - pozyskać nielegalnie zwierzynę,- skoki - nogi zająca, część nóg ptaka,- skolenie - głos lisa,- skrom - tłuszcz zająca i królika,- skromny - tłusty,- skrzekot - niepłodny mieszaniec cietrzewia i głuszca,- słuchy - uszy dzika, zająca i królika,- słupek - siad na tylnych skokach zająca lub królika,- smuż - skóra zająca i królika,- smycz - rzemień lub linka do prowadzenia psa przy nodze,- sokolarnia - miejsce hodowli ptaków łowczych,- sokolnictwo - układanie i polowanie z ptakami łowczymi,- sokolnik - polujący z ptakami łowczymi lub je układający,- solnik - lizawka,- spadły - słaby wychudzony zwierz,- spałowanie - zdzieranie zębami przez jelenie, łosie i daniele, kory z drzew,- spłonka - część naboju myśliwskiego, służąca do zapalenia prochu,- spudłować - nie trafić do zwierzyny,- spust - język spustowy broni myśliwskiej,- spuścić - zwolnić psa z otoku lub smyczy, zestrzelić lecącego ptaka,- stanowisko - miejsce gdzie myśliwy oczekuje na zwierza,- starka - samica ptaka wodząca młode,- staśmienie wieńca - silnie spłaszczone tyki poroża jelenia,- stawka - noga lisa i borsuka,- stękanie - głos byka jelenia i łosia, przypominający stękanie,- stopa - określenie powierzchni ziemi podczas polowania,- stopka - zakończenie kolby broni myśliwskiej,- stożek przejściowy - zwężanie się przewodu lufy za komorą nabojową,- strąbić - zwołać myśliwych za pomocą trąbki,- stroik - wabik na ptaki,- strugi - przednie siekacze zająca i królika,- strychulec - krótko obcięty ogon wyżła niemieckiego,- strzałowe - opłata za pozyskaną zwierzynę,- strzelba - śrutowa broń myśliwska,- strzelony - zwierz trafiony śmiertelnie,- strzyc - obgryzać rośliny, nadstawiać uszu,- strzyże - wąsy zająca,- suka - samica psa, lisa, jenota lub borsuka,- suknia - sierść zwierzyny płowej i dzika,- sygnałówka - myśliwska, metalowa trąbka do grania sygnałów myśliwskich,- syk - jeden z głosów cietrzewia, wydawany podczas toków,- sylwetka - obrys zwierza,- szabas - przerwa w tokach cietrzewia podczas wschodu słońca,- szable - dolne kły dzika,- szarak - zając,- szarawary - długie włosy obrastające uda ssaków drapieżnych,- szarża - atak dzika,- szczecina, szczeć - włosy na ciele dzików,- szczek - głos wydawany przez psy, lisy i sarny,- szczenna - ciężarna suka,- szczotki - igły - piórka u nóg koguta głuszca w okresie godowym,- szczuć - gonić zwierzynę chartami,- szczwacz - układacz chartów i ogarów,- szczwać - polować z chartami,- szczwany - zwierz doświadczony, chytry,- szczypce - dawniej kleszcze do łapania borsuków żywcem,- szesnastak - jeleń byk o ośmiu odnogach na tykach,- szesnastka - broń śrutowa, kaliber 16,- szlak - droga, którą często ciągnie zwierzyna,- szlakować - tropić zwierzynę,- szlifowanie - czyhitanie, głucha pieśń - ostatnia zwrotka pieśni głuszca,- sznur - trop wilka lub lisa,- sznury - fladry,- szpicak - samiec zwierzyny płowej w pierwszym porożu w kształcie szpiców,- szpile - raciczki,- szpilki - igły,- szpony - palce ptaków drapieżnych, uzbrojone w pazury,- sztucer - myśliwska broń kulowa,- sztuka - pojedynczy zwierz,- szyć - strzelać wiele razy,- szdlarz - samiec jeleniowatych o porożu bez odnóg,- szyjka - najwęższa część łoża, służąca za uchwyt broni,- szyna - połączenie luf broni myśliwskiej śrutowej lub kombinowanej,- ściągać - wolne dochodzenie psa do zwietrzonej zwierzyny,- ścinka - sierść zwierza obcięta kulą w miejscu trafienia,- ślad - dawniej trop, znak pozostawiony przez zwierzynę, poza tropem,- śladować - tropić,- ślepia - oczy drapieników,- ślimy - rogi muflona,- śrut - ołowiane kulki, stanowiące pocisk naboju śrutowego,- śrutówka - myśliwska broń śrutowa,- świece - oczy zwierzyny płowej,- świstanie - głos wydawany przez słonkę w czasie ciągu,T- tabakiera - zakończenie ryja dzika,- tabun - duże stado dzikich gęsi lub kaczek,- talerz - lustro, chusteczka, serwetka - biała plama na zadzie jeleniowatych,- tarzać się - kąpać się w piasku, dotyczy jeleni i dzików,- tarzawisko - suche, piaszczyste miejsce, w którym tarzają się jelenie i dziki,- tchórek - fretka,- toki - gra godowa ptaków,- tokowik - ptak, który pierwszy odzywa się na tokowisku,- tokowisko - sadowisko - teren na którym ptaki odbywają gody,- ton główny - korkowanie - trzecia zwrotka pieśni głuszca,- trafić - ubić zwierzynę celnym strzałem,- trąbka brzozowa - wabik na łosia,- trelowanie - druga zwrotka pieśni głuszca,- tresura - układanie psa myśliwskiego,- trofeum - spreparowane części zwierzyny łownej,- trojak - trójlufka,- troki - pętle, rzemienne lub sznurowe, do noszenia ubitego ptactwa,- trop - odciski stóp zwierząt na śniegu lub na ziemi,- tropienie - śledzenie zwierzyny po tropach, dochodzenie postrzelonej zwierzyny,- trop sfarbowany - trop farbującej zwierzyny,- trop wejściowy - trop prowadzący do tropionego miotu,- trop wyjściowy - trop prowadzący na zewnątrz tropionego miotu,- trójlufka - trzylufowa broń myśliwska,- tryplet - trzy celne strzały jednego myśliwego do różnych celów,- trzebienie - usuwanie jąder ubitej zwierzynie,- trzeszcze - bałuchy, blaski - oczy zająca,- trzymać - osaczenie zwierzyny przez psy myśliwskie,- tumak - kuna leśna,- turzyca - sierść zająca i królika, nazwa zajęcy i królików,- tusza - ciało ubitej zwierzyny grubej,- tuszka - ciało ubitej zwierzyny drobnej,- tyka - główna część poroża jeleniowatych,U- ubić - strzelić, ustrzelić, upolować zwierza,- uchodzenie zwierza - ucieczka zwierzyny,- urożenie - rogi tura, żubra. Trofeum myśliwskie,W- wachlarz - ogon koguta głuszca. Trofeum myśliwskie,- warchlak - dzik w pierwszym roku życia, bez względu na płeć,- weksel - p. przesmyk,- wieniec - poroże samca jelenia. Trofeum myśliwskie,- wypchnąć zwierzynę - o naganiaczu lub psie - wypędzić, wypłoszyć zwierzynę,- wziąć miot - przeprowadzić polowanie na obszarze konkretnego miotu. p. miot,Z- zagniazdownik - pisklę opuszczające gniazdo zaraz po wykluciu się- zapady, ciągi - przyloty kogutów głuszca wieczorem na tokowisko- zaśnieżyć się, zakopać się - o cietrzewiu: zagrzebać się w śniegu- zestrzał - miejsce, w którym stała zwierzyna w chwili oddania do niej zielonka - młoda kuropatwa w pierwszym upierzeniu- zierniki - oczy ptaka- zwrotka - każda z czterech części pieśni tokującego głuszca
Jeżeli znasz inne opisy pasujące do hasła „przynoszenie przez psa rzuconej piłeczki” możesz je dodać za pomocą formularza poniżej. Pamiętaj, aby nowe definicje były krótkie i trafne. Każde nowe znaczenie przed dodaniem do naszego słownika na stałe zostanie zweryfikowane przez moderatorów.
Co oznacza aport dla psa? Podczas gdy dla właściciela aportowanie to jedynie przyjemna zabawa z psem – dla samego czworonoga to nierozerwalna część repertuaru jego naturalnych zachowań. Szybki sprint, chwytanie ofiary i jej przenoszenie z miejsca na miejsce należą do pierwotnych psich instynktów, dlatego dla większości naszych pupili nauka aportowania to czysta przyjemność i spełnienie wrodzonych potrzeb. Ucząc psa przynoszenia przedmiotów, wzmacniasz Waszą więź i wyostrzasz wrażliwość na ewentualne deficyty w komunikacji między Tobą a czworonogiem. Aportowanie przez psa może odbywać się zarówno na zewnątrz, jak i w pomieszczeniach zamkniętych. W zależności od tego, jak dobrze Twój pies radzi sobie z tym zadaniem, trening aportowania możesz wykorzystać do zużycia nadmiaru energii zwierzaka i polepszenia jego koncentracji. Jakie rasy nadają się do aportowania? Istnieją rasy psów, które aportowanie mają we krwi, bo od początku hodowane były do przynoszenia upolowanej zwierzyny. Nie bez powodu w katalogu ras FCI poświęcono im osobną grupę – to grupa 8: Płochacze, psy aportujące i dowodne. Znajdziesz tu między innymi retrievery, np. Golden retriever, Labrador czy Chesapeake bay retriever, które tę umiejętność mają już nawet w nazwie rasy - wszak „retrieve” to po angielsku „przynosić”. Do tej grupy zaliczają się również spaniele (m. in. Cocker spaniel, Springer spaniel, ale także Płochacz niemiecki), których zadaniem było wypłoszenie drobnej zwierzyny lub ptaków z zarośli, a następnie aportowanie zdobyczy. Z kolei psy dowodne, takie jak Portugalski pies dowodny, Barbet czy Lagotto Romagnolo zajmowały się przynoszeniem myśliwym zdobyczy z wody. Wrodzony talent do aportowania mają również wyżły (grupa 7 FCI), które świetnie potrafią wystawić zwierzynę, zastygając jak posąg w oczekiwaniu na komendę oraz przynieść ją po strzale. Z reguły wszystkie rasy psów myśliwskich to urodzeni aporterzy, bo ich zadanie podczas polowań nie ograniczało się jedynie do wytropienia zdobyczy, ale i „sprezentowania” jej właścicielowi. Bardzo dobrze z nauką aportowania radzą sobie także rasy psów pasterskich, jak Border Collie czy Australian Shepard, bo są inteligentne, pracowite i wdzięczne za każde nowe zadanie, któremu będą mogły się poświęcić. Nie musisz jednak koniecznie mieć w domu psa myśliwskiego czy pasterskiego, aby nauczyć go aportować. W zasadzie olbrzymia większość czworonogów potrafi opanować te sztukę, jeśli zastosujesz odpowiednie metody treningu. Psy myśliwskie i pasterskie aportowania nauczyć najłatwiej, ale umiejętność przynoszenia przedmiotów opanuje praktycznie każdy pies niezależnie od rasy Aportowanie tylko na komendę Pies powinien wiedzieć, że nie każdy ruszający się przedmiot jest przeznaczony dla niego. Dlatego tak ważne jest, aby nie ruszał do startu od razu po rzuceniu przez Ciebie przedmiotu, lecz dopiero na rozkaz. To dobra metoda, aby okiełznać niekontrolowane zachowanie i gonitwę za obcymi zabawkami. Trening kontroli impulsu możesz zacząć od tego, że przedmiot spokojnie kładziesz na ziemi zamiast od razu go rzucać - podczas gdy Twój pies siedzi - dopiero po chwili wydajesz mu polecenie podjęcia aportu. Możesz także rzucać przedmiot i nie zwalniać psa z pozycji siedzącej, lecz co jakiś czas sam rzuconą zabawkę przynosić. Przygotowanie: co potrzeba do nauki aportowania? Najważniejszym elementem podczas treningu aportowania jest oczywiście przedmiot, który pies będzie musiał znaleźć i do Ciebie przynieść. Z zasady może to być dowolna rzecz, która zmieści się w psim pysku. Ale specjalne zabawki, zwłaszcza te, które Twój pies szczególnie kocha, nadają się do tego najlepiej, np. miękkie maskotki, dummy, piłki czy saszetki z przysmakami. Dla zaawansowanych uczniów, którzy pokonują dalsze odległości, niezawodnie wracając do właściciela, można sięgnąć po zabawki na sznurku, które dadzą się rzucić dużo dalej. Osobniki szczególnie „odporne na wiedzę” potrzebują w pierwszym etapie szkolenia linki, do której aport przymocujesz. Jeśli trenujesz na otwartym terenie, a Twój pies nie zawsze wraca na zawołanie, powinieneś sięgnąć po długą, 7-10 metrową smycz treningową, aby mieć czworonoga pod kontrolą. Jak nauczyć psa aportować: etap 1 – wypuszczanie przedmiotu z pyska Największym wyzwaniem podczas nauki aportowania nie jest sam pościg i znalezienie zdobyczy, lecz jej transport w pysku, powrót do właściciela i dobrowolne oddanie przedmiotu. W przypadku psów, które nie znają noszenia zabawek w pysku i nie potrafią oddawać rzeczy na komendę, trening musisz zacząć właśnie od tego. Jak nauczyć psa aportować: etap 2 – rzucanie i przynoszenie Jeśli Twój pies opanował już sztukę podejmowania aportu z podłogi i bez szemrania Ci go oddaje, możesz przejść do następnego etapu: rzucania. Jak nauczyć psa aportować: etap 3 – oddawanie aportu do ręki Kiedy Twój pies spokojnie siedzi, czekając na komendę aportu i opanował przynoszenie zdobyczy z większych odległości, możesz przejść do ostatniego szlifu czyli podawania przedmiotu prosto do ręki. Teraz chwalisz go słownie, kiedy się do Ciebie zbliża, ale nagradzasz przysmakiem tylko wtedy, gdy odda Ci aport do ręki. Dummy napełniany jedzeniem może pomóc w nauce aportowania Sposób na leniwych aporterów Niektóre psy nie przejawiają większego zainteresowania przynoszeniem rzucanych im przedmiotów, ale większość zainteresuje się przysmakiem. Dla leniwych aporterów dobrą motywacją mogą być aporty w formie saszetek z jedzeniem. Do szukania takiego woreczka zachęci psa jego atrakcyjny zapach, a do oddania go właścicielowi przeświadczenie, że do zawartości smakowitego aportu dostanie się tylko z ludzką pomocą. Szybko się tego nauczy, z pewnością najpierw - bez powodzenia - próbując obsłużyć się na własną rękę. Największe wyzwania w nauce aportowania Problemy, na jakie możesz natrafić ucząc psa aportowania, są zwykle trojakiego rodzaju. Twój pupil nie jest treningiem zainteresowany, zbyt się nakręca lub nie chce aportu oddać. W pierwszym przypadku spróbuj wersji z woreczkiem na jedzenie lub rzucania jego najbardziej ulubionej zabawki (jeśli taką ma), ale nie zmuszaj zwierzaka, jeśli za nic w świecie nie daje się przekonać do polubienia ćwiczeń. Z kolei jeśli Twój pupil zbyt się takim treningiem emocjonuje, szybko tracąc koncentrację, skróć czas ćwiczenia do kilku minut. Skup się na precyzyjnym oddawaniu przez niego aportu zamiast kazać mu pokonywać duże odcinki w poszukiwaniu przedmiotu. Natomiast jeżeli Twój czworonóg bardzo niechętnie rozstaje się ze zdobyczą, preferując zabawę w berka, musisz uzbroić się w cierpliwość i podzielić Wasz trening na mniejsze zrobić, gdy pies nie chce oddawać aportu? Niektóre psy nie zrozumiały ćwiczenia, inne kochają zabawę w polowanie z właścicielem, a jeszcze innym brakuje zaufania na tyle, aby dobrowolnie zrezygnować ze zdobyczy. Rada na uciekinierów Dobrą pomocą w treningu psów, które wolą ze zdobyczą uciekać niż ją oddawać, jest linka, na której umocujesz aport. Trzymając koniec linki w dłoni, rzuć przedmiot, ciągnąc go potem po ziemi w tę i we w tę, aby zachęcić psa do podjęcia przynęty. Gdy włoży ją do pyska, powoli ciągnij smycz w swoim kierunku, aż pies znajdzie się przy Tobie. Nie odbieraj mu jednak od razu zdobyczy, lecz pobaw się z nim w szarpanie, dopiero potem rzucając komendę „daj” lub „puść” i jednocześnie oferując pyszny przysmak. Jakie błędy zdarzają się w treningu aportowania? Najczęstszym błędem jest „spoczywanie na laurach” czyli zaniechanie doskonalenia umiejętności. Po długim i żmudnym treningu wielu właścicieli jest tak zadowolonych, jeśli pies nie ucieka przed nimi ze zdobyczą, że nie egzekwują od swoich pupili, aby rzetelnie oddawali aport do ręki. Często pies upuszcza przedmiot gdziekolwiek, a właściciel po niego idzie. Nie taki jest sens aportowania i powinieneś obstawać przy tym, aby pies precyzyjnie wykonywał ćwiczenie. Innym błędem, jaki robią właściciele, jest trik z dwiema zabawkami. Rzucają psu najpierw jedną, a potem kuszą go do powrotu pokazując mu drugą, identyczną. W ten sposób odwracają uwagę psa od trzymanego właśnie w pysku przedmiotu i animują do przyniesienia drugiego. Metoda z dwoma aportami nadaje się najwyżej do pokonania pierwszych trudności w początkowym etapie treningu, ale na dłuższą metę prowokuje do błędów i nonszalanckiego wykonywania komend. Pies nie uczy się, że rzetelne oddawanie przedmiotu właścicielowi się opłaca, tylko jak oszalały biega za rzucanymi zabawkami. Kiedy lepiej z nauki aportowania zrezygnować? Dla większości psów aportowanie to naturalna czynność, która leży w genach albo której dość szybko potrafią się nauczyć. Podsumowanie Jeśli masz aktywnego i otwartego na nowe zadania psa, nauka aportowania będzie dobrym sposobem, aby go zmęczyć, a przy okazji zacieśnić Waszą więź. Największą radość nauka aportowania sprawia psom myśliwskim i pasterskim, ale prawie każdy pies może ją opanować i polubić. Najważniejsze to nie tracić cierpliwości, aby nie zniechęcić pupila do szkolenia, bo będzie je sobie negatywnie kojarzył, jeśli jego właściciel podnosi głos, tupie nogą czy na siłę wyrywa psu zabawkę z pyska. Podziel trening na małe sekwencje, jeśli Twój zwierzak nie od razu rozumie Twoje intencje. Raz przyswojone aportowanie będzie źródłem wielkiej przyjemności dla Was obu.
Przynoszenie przez psa rzucanych przedmiotów i oddawanie ich opiekunowi to aportowanie. Większość psów lubi tę zabawę. Niektóre, szczególnie rasy myśliwskie, wręcz za tym przepadają. Oto rasy psów, które lubią aportować. Radosne aportowanie. Zabawa w przynoszenie rzuconej zabawki jest dla psów najfajniejsza. Czy każdy to potrafi?
A Ambona - obiekt myśliwski o budowie wieżyczki, posiada ścianki i zadaszenie Anons - głos psa sygnalizujący znalezienie zwierzyny Aportowanie - przynoszenie przez psa upolowanej zwierzyny Automat - samopowtarzalna broń myśliwska Awantaż - odchylenie kolby od osi lufy B Babrzysko - miejsce kąpieli dzików i jeleni Badylarz - samiec łosia o porożu w formie odnóg Badyle - nogi jelenia, łosia lub daniela Bałwanek - kukła dzikiej kaczki puszczana na wodę by wabić inne kaczki Baran - samiec muflona Barłóg - legowisko dzików lub niedźwiedzi Bartnik - niedźwiedź Basior - dorosły samiec wilka Basista - jeleń byk wyróżniający się grubym głosem na rykowisku Bączek - uchwyt do mocowania paska broni myśliwskiej Bąkać - wydawanie głosu przez psy gończe po znalezieniu tropu Bekowisko - okres godowy danieli lub miejsce godów danieli Berło - drążek na który sadza się ptaka łowczego Biała stopa - teren pokryty śniegiem Biegi - nogi dzika Bielenie - zdejmowanie skóry z upolowanego zwierzęcia Blaski - inaczej trzeszcze - oczy zająca Bobki - odchody zająca Bobrowanie - przeszukiwanie terenu przez zwierzęta Bok - inaczej nadlufka - broń myśliwska o dwóch lufach ułożonych pionowo Bokobrody - kępki dłuższych włosów, wyrastające na policzkach rysia, dzika, jenota Breneka - nabój kulowy do broni śrutowej Broda - narośl pokryta dłuższym włosem, zwisająca pod szyją łosia, dolna część grzywy jelenia byka Bródka - krótkie piórka u nasady ogona słonki, element ozdobny kapelusza myśliwskiego Bruzda - wgłębienie na tykach poroża jeleniowatych, wgłębienie w profilu gwintowania lufy Buchtowanie - rycie w ziemi przez dziki w poszukiwaniu żeru Buchtowisko - miejsce zryte przez dziki Bukowisko - okres godowy i miejsce godów łosi Bulgot - głos wydawany przez koguty cietrzewia podczas toków Byk - nazwa samca jelenia, daniela, łosia lub żubra Byk stadny - jeleń byk, władający chmarą w okresie rykowiska C Cap - samiec kozicy Cewki - nogi sarny Chłyst - młody jeleń byk, który w czasie rykowiska przebywa w pobliżu chmary / młody byk jeleń, który nie bierze udziału w rykowisku / młody samiec jelenia, odganiany przez byka do chmary łań Chmara - stado żubrów, jeleni, łosi, danieli Chorągwie - fragmenty scypułu zwisające z tyk jelenia w czasie wycierania Chrap - głos łosia byka w czasie bukowiska Chrapanie - głos wydawany przez słonkę w trakcie lotu godowego (ciągu) Chrapy - nozdrza żubra, zwierzyny płowej, muflona, kozicy Chwost - ogon muflona lub pęk długich włosów na końcu ogona dzika Chyb - długa i gęsta szczecina na grzbiecie dzika Ciąg - przelot dzikich kacze lub gęsi na wodę rano lub wieczorem, lot godowy słonek Ciągnięcie - powolne poruszanie się, wędrowanie żubrów, zwierzyny płowej, muflonów Ciec - ucieczka piesza kuraków Ciecier - cietrzew kogut Ciecieruk - młody cietrzew kogut Cieciorka - kura cietrzewia Cieczka - okres godowy lisów, wilków, borsuków, jenotów, psów Cieki - nogi kuraków, np. u kuropatwy Cielę - żubr, jeleń, daniel w pierwszym roku życia Ciołek - roczny byczek łosia, jelenia lub daniela Cuch - węch psa myśliwskiego Czarna stopa - teren pozbawiony pokrywy śnieżnej Czemchanie - wycieranie poroża ze scypułu Czochrać się - wycieranie o drzewa jeleni lub dzików Czternastak - jeleń byk o siedmiu odnogach na każdej tyce Czterodwudziestak - jeleń byk mający po dwanaście odnóg na każdej tyce Czuszykanie - głos wydawany przez koguta cietrzewia podczas toków Czyrykanie - głos wydawany przez zwołujące się kuropatwy D Darniak - samiec sarny (rogacz) o wybitnie słabych parostkach i małej tuszy Dławienie - duszenie zwierzyny przez drapieżniki czworonożne Dolny wiatr - charakterystyczny sposób pracy psa myśliwskiego, z głową przy ziemi Dołowanie - umieszczanie strzałów poniżej miejsca celowania Dryling - trójlufowa broń myśliwska o różnym układzie luf Dubeltówka - śrutowa broń myśliwska o dwóch lufach ułożonych poziomo obok siebie Dublet - ustrzelenie dwóch sztuk zwierzyny dwoma kolejnymi strzałami Dwudziestak - jeleń byk o dziesięciu odnogach na jednej tyce Dwudziestka - myśliwska broń śrutowa kaliber 20 Dwunastak - jeleń byk o sześciu odnogach na jednej tyce Dwunastka - myśliwska broń śrutowa kaliber 12 Dwururka - inaczej dubeltówka Dyndać - o lisie, borsuku wilku lub jenocie - biec truchtem Dziesiątak - jeleń byk o pięciu odnogach na jednej tyce Dzikarz - pies myśliwski używany do polowań na dziki Dziwerówka - strzelba myśliwska o lufach wykonanych ze stali damasceńskiej E Ekspres - łamana broń myśliwska kulowa o dwóch lufach Elaboracja - własnoręcznie wykonywanie śrutowej amunicji myśliwskiej Eżektor - wyrzutnik łusek w myśliwskiej broni łamanej F Fafle - obwisłe górne wargi psa myśliwskiego - wyżła Fajki - kły dzika rosnące w górnej szczęce Farba - krew zwierzyny Farbowanie - krwawienie zwierzyny po strzale Fartuszek - pęk jasnych włosów przy sromie sarny Fiołek - gruczoł zapachowy u lisa, znajdujący się przy nasadzie ogona Fladrować - zakładać fladry Fladry - sznury z zamocowanymi kawałkami czerwonego płótna używane do polowań na wilki Flagi - fragmenty scypułu zwisające z tyk jelenia w trakcie wycierania poroża Flanka - skrzydło myśliwych zagięte w kierunku miotu Flankować - obstawiać stanowiska na flankach Flinta - inne określenie strzelby myśliwskiej Fuzja - inne określenie strzelby myśliwskiej G Gach - dorosły samiec zająca Gamrat - odyniec w okresie huczki Gawra - zimowe legowisko niedźwiedzia Ględzenie - głos wydawany przez łanię Głuszak - pisklę głuszca Głuszka, głuszyca - samica głuszca Gomółka - samiec okresowo nie posiadający poroża Górny wiatr - sposób pracy psa myśliwskiego, z głową uniesioną Grandle - szczątkowe kły w szczęce u jeleniowatych Grzęzy - wymiona samic łosia i jelenia Guzik - zwykle pierwsze poroże kozła Guzikarz - młody kozioł o porożu w kształcie niskich stożków, guzików Gwizd - ryj dzika H Haki - poroże kozicy Huczka - okres godowy u dzików I Igły - rogowe igiełki u leśnych kuraków wyrastające po bokach palców, zanikające po tokach J Jasła - drabina na którą kładzie się karmę dla zwierzyny płowej Jaźwiec - borsuk Jucha - krew niedźwiedzia K Kaban - duży dzik Kaptur - nakrycie głowy ptaka łowczego Karmisko - miejsce stałego dokarmiania zwierzyny Kęsy - zęby u drapieżników Kiść - zakończenie ogona żubra Kita - ogon lisa Klapak - nielotna młoda lub nielotna dojrzała kaczka w okresie zmiany upierzenia Klapanie - pierwsza z czterech części pieśni tokowej głuszca Klaskanie, korkowanie - trzecia zwrotka pieśni głuszca Klępa - samica łosia, łosza Kniazienie - odgłos wydawany przez wystraszonego zająca Kniejówka - broń myśliwska o dwóch lufach kulowej i śrutowej Kocica - samica zająca Kocięta - młode zająca Komora - klatka piersiowa u zwierzyny Korona - zwieńczenie poroża jelenia w formie minimum trzech odnóg Kot - samiec zająca Kotlina - zagłębienie wygrzebane w ziemi, legowisko zająca Koza - samica sarny Kozioł - samiec sarny Kraczka - inaczej pastorał, przenośna podpórka do broni Krykucha - dzika kaczka wyhodowana w niewoli, wykorzystywana do wabienia kaczorów na wiosennych polowaniach w okresie godów Kucharka - pierwsza kaczka przybywająca na zloty Kulka - haczyk służący do patroszenia ptactwa Kulkowanie - patroszenie tuszki ptaka za pomocą kulki Kwadruplet - oddane cztery celne następujące po sobie strzały Kwiat - ogon zwierzyny płowej i borsuka Kwiatek - biała sierść na końcu ogona lisa L Lampy - oczy wilka Latarnia - głowa wilka Licówka - łania przewodniczka Linia - szereg myśliwych na polowaniu zbiorowym Linijka - pojazd konny, służący do podwożenia myśliwych w trakcie polowania Lira - ogon cietrzewia Liszka - samica lisa Liściarka - zebrane i zasuszone pędy drzew i krzewów, wykładane w zimie jako karma Lizawka - urządzenie łowieckie instalowane w terenie, służące do wykładania soli dla zwierzyny Locha - samica dzika Loftki - gruby śrut o średnicy powyżej 4,5 mm używany do polowania na wilki Loty - skrzydła ptaków Lustro, lusterko - jasna sierść na pośladkach u zwierzyny płowej, u nasady ogona Ł Łania - samica jelenia, daniela Łańka - młoda łania, nie prowadząca cielaka Łopatacz - samiec łosia, o porożu w formie łopat Łopaty - forma poroża łosia i daniela w postaci szerokich, spłaszczonych powierzchni zwieńczonych licznymi sękami Łosza - samica łosia, klępa Łoszak - młody łoś Łyżka - młody łoś M Malowanie - wycieranie się dzików i jeleni o drzewa po wyjściu z babrzyska Mamrotanie - mruczenie niedźwiedzia Marcowanie - okres godowy u rysia i żbika Marczak - zając urodzony w marcu Markowanie - zaznaczanie przez wyżła obecności zwierzyny Matecznik - bezpieczna ostoja zwierzyny Medalion - trofeum w formie spreparowanej głowy z szyją zwierzęcia Mener - przewodnik psa myśliwskiego Mieszek - wabik na przepiórki Mięsiarz - pogardliwe określenie myśliwego za wszelką cenę dążącego do zdobycia zwierzyny, nieetyczny myśliwy, kierujący się głównie chęcią pozyskania tuszy Mykita - lis Mikot - wabik używany do wabienia kozłów Miot - część terenu podczas polowania zbiorowego / młode zwierząt ssących urodzone z jednej ciąży / kolejne z pędzeń na polowaniu zbiorowym Mnich - jeleń byk o porożu w kształcie niskich guzów / samiec nie posiadający poroża Możdżeń - wyrostek kostny na czaszce jeleniowatych na którym nasadzane jest poroże Muszla - przyrząd do wabienia jeleni byków w okresie rykowiska Myłkus - samiec zwierzyny płowej o porożu wyraźnie zniekształconym Myszka - młody piżmak N Na kulawy sztych - określenie zwierza który wychodzi w kierunku myśliwego na ukos z przodu Na pomyka - sposób polowania na zające, polegający na tym, że myśliwy idzie przed siebie i strzela do napotkanej zwierzyny Na sztych - określenie zwierza który wychodzi w kierunku myśliwego na wprost z przodu Nadlufka - broń myśliwska o lufach ułożonych pionowo Nadoczniak - druga odnoga wieńca jelenia byka lub łopaty daniela Naganiacz - pomocnik myśliwego, którego zadaniem jest naganianie zwierzyny Naganka - naganiacze uczestniczący w polowaniu zbiorowym, płoszący zwierzynę w kierunku myśliwych Narogi - jadalne narządy wewnętrzne zwierzyny grubej Narzynacz - pies myśliwski gryzący ubitą zwierzynę Nazimek - młody zając urodzony jesienią (michałek) Nemrod - żartobliwa nazwa myśliwego Nęcisko - miejsce wyłożenia przynęty dla zwierzyny łownej Niedokuna - młoda kuna Niedolisek - młody lis Niekoronny - jeleń byk noszący wieniec, którego tyki nie mają koron Nielot - młody ptak nie umiejący latać lub dorosły w okresie pierzenia Nogawice - gęste upierzenie na zgrzebłach głuszca Norowce - psy myśliwskie przeznaczone do pracy w norach O Obcierka - strzał raniący powierzchownie zwierza Objazd - sposób polowania szczególnie na lisa, polegający na objeżdżaniu znajdującej się na polu zwierzyny tak aby zbliżyć się na odległość strzału Okładanie - przeszukiwanie przez psa myśliwskiego pola w celu wystawienia lub wypłoszenia ptactwa Oczniak - pierwsza od róży odnoga wieńca jelenia i łopaty daniela Oczyć - rozglądanie się zwierzyny Odbić - odłączyć się od stada Odnoga - odgałęzienie tyki w porożu jeleniowatych Odprzodówka - dawna broń myśliwska ładowana od przodu Odtrąbić - grać na sygnałówce, sygnały zakończenia polowania lub na śmierć ubitej zwierzyny Odtylcówka - broń myśliwska ładowana od tyłu Odwiatr - woń wydzielana przez zwierzynę Odyniec - samiec dzika powyżej 4 lat Odzew - odezwanie się na trąbce, w odpowiedzi na sygnał myśliwski Oganiać - obieganie przez jelenia byka chmary łań w czasie rykowiska Okno - otwór wejściowy do nory lisa Omyk - ogon zająca Opalone - brązowe lub czarne zabarwienie oręża dzika i haków jelenia Opierak - trzecia od czaszki odnoga w porożu jelenia Opolować - objąć polowaniem część łowiska Oręż - trofeum myśliwskie z dzika - szable i fajki, czasem wieniec jelenia Organista - młody jeleń byk, który pierwszy rozpoczyna rykowisko Osacznik - dawna nazwa naganiacza Osada - łoże broni Osadzanie zwierzyny - zatrzymywanie w miejscu zwierzyny przez psa Osiemnastak - jeleń byk o dziewięciu odnogach na każdej tyce Oskrzydlić - postrzelić ptaka w skrzydło Osmużać - obielić zająca lub królika (ściągnąć skórę) Ostatni kęs - włożony w pysk strzelonej zwierzyny fragment złomu, zielona część rośliny, którą wkłada się upolowanej zwierzynie roślinożernej do pyska Ostęp - część lasu z ostoją zwierzyny Ostoja - teren stałego przebywania zwierzyny Ostroga - wyrostek z tyłu odnóży kuraków / pierwszy sęk łopaty daniela Oszczek - szczekanie psa myśliwskiego, sygnalizującego znalezienie lub wytropienie zwierzyny Oślada - trop kuny na śniegu Otok - długa smycz służąca do prowadzenia psa myśliwskiego Otrąbić - ogłosić koniec polowania sygnałem myśliwskim Otropić - ustalić miejsce przebywania zwierzyny za pomocą tropów Owca - samica muflona Ó Ósmak - jeleń byk z wieńcem o czterech odnogach na każdej tyce P Padać w ogniu - zwierzyna, która po strzale pozostaje na miejscu Paprać się - piaskowa kąpiel ptaków Paprzysko - miejsce piaskowych kąpieli ptaków Paradoks - gwintowanie zakończenie lufy w broni śrutowej Parkoty - okres godowy zajęcy Parostki - poroże sarny kozła Pasynek - odnoga na łopacie łosia Paszcza - otwór gębowy niedźwiedzia, rysia, wilka i psa Paśnik - drewniana konstrukcja służąca do dokarmiania zwierzyny grubej, szczególnie w okresie zimowym Patrochy - niejadalne wnętrzności zwierzyny Patroszenie - usuwanie wnętrzności strzelonej zwierzyny Perły - zgrubienia i wyrostki na tykach jelenia i rogacza Perukarz - kozioł o zdeformowanym porożu w kształcie narośli, zwykle pokrytej scypułem, przypadłość często związana z chorobą jąder lub ich utratą Pędzel - kiść włosów na organach płciowych byka, tryka i dzika Pędzelek - kępka włosów na uchu rysia Pędzenie - naganianie zwierzyny przez nagankę w kierunku myśliwych Pętla - krótkie rzemyki służące przytrzymaniu ptaka łowczego / splątane tropy zająca na śniegu Pianie - wydawanie ostrego głosu przez koguta bażanta Piastun - młody niedźwiedź, samiec pozostający z matką do następnego roku Pielesz - gniazdo ptaka drapieżnego Pierzenie się - wymiana upierzenia u ptaków Pies - samiec borsuka, lisa i jenota Pióro - nazwa ptactwa łownego Piszczeć - wydawanie głosu przez kozę Plusk - kielnia - ogon bobra Płaszcz - pancerz - zewnętrzna powłoka pocisku kulowego Płochacz - pies myśliwski do płoszenia zwierzyny z zarośli Płowa zwierzyna - jelenie, sarny, łosie i daniele Pniaki - haki - grandle Pocisk - rażąca część naboju myśliwskiego Podchód - sposób polowania, podchodzenie zwierzyny na odległość strzału Podeszwa - spód stopy niedźwiedzia Podjazd - rodzaj polowania, polegający na podjeżdżaniu do zwierzyny przez myśliwego furmanką lub saniami Podkładacz - myśliwy, który naprowadza psy na trop zwierzyny Podkowa - brązowy łuk na piersi kuropatwy Podlot - młody ptak, zaczynający latać Podpórka - laska lub rozwidlony drążek do podparcia broni przy strzale Podprowadzać - zaprowadzić myśliwego na spotkanie ze zwierzyną Podryw - sposób polowania, polegający na strzelaniu do ptactwa płoszonego przez samego myśliwego Podrywać się - zrywanie się ptaków do lotu Podstrzelić - strzelać do zwierzyny wychodzącej na sąsiada, podczas polowania zbiorowego Poduszka - inaczej baka - wypukłość na kolbie broni myśliwskiej, do której przykłada się policzek Pojedynek - samiec zwierzyn, wiodący samotny tryb życia Pokot - rozkład - ogół upolowanej zwierzyny, ułożony na zakończenie polowania z zachowaniem myśliwskiej hierarchii gatunków Polano - wiecha - ogon wilka Pole - określenie wieku psa myśliwskiego, pole = rok życia psa Pomiatać - wydawać potomstwo, u psów, borsuków, wilków i lisów Pomruk - głos wydawany przez jelenia byka i borsuka Pomykać - biec (o lisie, zającu i króliku) Ponowa - świeży opad śniegu Poprawka - drugi strzał do tej samej zwierzyny Poroże - wyrostki kostne, nasadzane na możdżeniach u jeleniowatych, zrzucane corocznie i ponownie nasadzane Poryk - jednorazowy, głośny ryk jelenia byka Poskromić - zmusić ptaka łowczego do poddania się woli układającego Posoka - farba - krew zwierzyny grubej Posokowiec - pies myśliwski pracujący na farbie Postrzał - miejsce trafienia zwierzyny Postrzałek - ranny zwierz Posyp - daszek - paśnik dla kuropatw lub bażantów Prawka - prawa lufa broni myśliwskiej Prosić się - wydawanie potomstwa przez lochę Prośna - ciężarna locha Przechera - sprytny lis Przecinka - wycięta w lesie wizura lub ścieżka Przelatek - dzik urodzony w ubiegłym roku, czyli będący w drugim roku życia Przelot - wiosenne i jesienne wędrówki ptaków do miejsc lęgowych lub na zimowiska Przesadzić - przeskakiwanie zwierzyny przez linię myśliwych Przesmyk - stałe miejsca przechodzenia zwierzyny zmieniającej ostoję Przestęp - trop jelenia charakteryzujący się tym, że odcisk tylnego badyla przekracza odcisk badyla przedniego Przetrzebić - zmniejszyć znacznie liczbę zwierzyny Przewód - kanał w lufie Przeziernik - przyrząd celowniczy z otworem w środku, zastępuje szczerbinkę Przezimek - zwierzyna urodzona poprzedniego roku Przodownica - łania, locha, owca prowadząca chmarę, watahę, stado Przybitka - korek z wojłoku lub tektury oddzielający śrut od prochu Przyrzut - szybkie przyłożenie broni do ramienia Przyspiesznik - urządzenie zmniejszające opór języka spustowego przy oddawaniu strzału Przystrzelanie broni - wyregulowanie przyrządów celowniczych na strzelnicy Ptak łowczy - ptak drapieżny, używany do polowań Ptaszarnia - pomieszczenie dla ptaków łowczych Ptaszniczka - długa myśliwska broń palna, używana do polowań na ptaki Pudlarz - myśliwy, który podczas polowania grupowego oddał najwięcej chybionych strzałów Pudło - chybiony strzał R Racica - rozdwojone kopyto zwierzyny płowej, żubra, kozicy, muflona i dzika Raciczki - szpile - wyrostki rogowe znajdujące się powyżej racic Rakieta - zaznaczenie strzału komorowego przez zwierzynę płową, podskok Rant - kryza Rapcie - racice dzika Rapeta - noga dzika Remiza - porośnięty krzewami i drzewami teren wśród pól Repetier - powtarzalna, kulowa broń myśliwska Repetować - przeładować broń po oddaniu strzału Roczniak - jednoroczne zwierzę Rogacz - kozioł - samiec sarny Rogi - kostne wyrostki z pochwami rogowymi na kościach czołowych żubra, kozicy i muflona Rogować - uderzać rogami, dotyczy również zwierzyny płowej Rosochy - poroże łosia Rozdęcie - uszkodzenie lufy polegające na rozszerzeniu średnicy lufy Rozkład - pokot - ogół upolowanej zwierzyny, ułożony na zakończenie polowania z zachowaniem myśliwskiej hierarchii gatunków Rozładowanie - wyjęcie naboi z komory nabojowej i magazynka Rozłoga - rozpiętość tyk poroża zwierzyny płowej Rozpórka - prawidło do suszenia skór zwierząt futerkowych Róg - wabik na jelenia / trąbka myśliwska / wyrostek czołowy u pustorogich Róża - pierścień kostny otaczający tykę u nasady w porożu zwierzyny płowej Róża daszkowa - róża o spadzistym kształcie Rudel - stado saren Ruja - okres godowy Rujowisko - zagłębienie w ziemi wykonane przez daniela, w którym odbywa się krycie łań Rusznikarz - rzemieślnik, zajmujący się wyrobem lub naprawą broni palnej Ruszyć - wypędzić zwierzynę z ostoi Ryk - głos jelenia byka podczas rykowiska Rykoszet - odbicie się kuli lub śrutu od przeszkody (drzewa, kamienia) zmieniające kierunek lotu Rykowisko - okres godowy jeleni S Sady - zlatywanie się w jedno miejsce kaczek Sadyba - koliba, kwatera myśliwska Sadzić - szybki bieg zwierzyny Samura - stara samica dzika, żyjąca samotnie Sarnina - dziczyzna z sarny Scypuł - owłosiony, ukrwiony naskórek pokrywający formujące się poroże Sekundowanie - naśladowanie przez wyżła innego psa, który wystawia zwierzynę Selekt - zwierzę kwalifikujące do odstrzału selekcyjnego, np. z powodu słabych cech dziedzicznych Sęki - rogowe palczaste odrosty na łopatach łosia i daniela Sfora - kilka lub kilkanaście psów gończych Sidło - kłusownicza pętla z drutu do łapania zwierzyny Siodło - biała plama po obu stronach grzbietu muflona Siuta - koza, samica sarny Skałkówka - dawna broń myśliwska Skarmiać - zużycie karmy do karmienia zwierzyny Skład - dopasowanie broni do strzelca Skłuć - dobić kordelasem postrzałka Skłusować - pozyskać nielegalnie zwierzynę Skoki - nogi zająca / część nóg ptaka Skolenie - głos lisa Skrom - tłuszcz zająca i królika Skromny - tłusty Skrzekot - niepłodny mieszaniec cietrzewia i głuszca Skrzydła - flanki - ustawiane pod kątem prostym do linii myśliwych, krańcowe stanowiska Słuchy - uszy dzika, zająca i królika Słupek - siad na tylnych skokach zająca lub królika Smuż - skóra zająca i królika Smycz - rzemień lub linka do prowadzenia psa przy nodze Sokolnik - polujący z ptakami łowczymi lub je układający Solnik - lizawka Spadły - słaby wychudzony zwierz Spałowanie - zdzieranie zębami przez jelenie, łosie i daniele, kory z drzew Spłonka - część naboju myśliwskiego, służąca do zapalenia prochu Spudłować - nie trafić do zwierzyny Spust - język spustowy broni myśliwskiej Stanowić - zatrzymanie przez psy gonionego zwierza, dające możliwość dojścia i oddania strzału myśliwemu Stanowisko - miejsce gdzie myśliwy oczekuje na zwierza Starka - samica ptaka wodząca młode Stawka - noga lisa i borsuka Stękanie - głos byka jelenia i łosia, przypominający stękanie Stopa - określenie powierzchni ziemi podczas polowania Stopka - zakończenie kolby broni myśliwskiej Stożek przejściowy - zwężanie się przewodu lufy za komorą nabojową Stójka - zatrzymanie się psa legawego w charakterystycznej pozie przed zwietrzoną zwierzyną Stroik - wabik na ptaki Strugi - przednie siekacze zająca i królika Strychulec - krótko obcięty ogon wyżła niemieckiego Strzałowe - opłata za pozyskaną zwierzynę Strzelba - śrutowa broń myśliwska Strzelony - zwierz trafiony śmiertelnie Strzyże - wąsy, włosy u nasady nosa zająca Suka - samica psa, lisa, jenota lub borsuka Suknia - sierść zwierzyny płowej i dzika Sygnałówka - trąbka myśliwska do grania sygnałów myśliwskich Syk - jeden z głosów cietrzewia, wydawany podczas toków Szabas - przerwa w tokach cietrzewia podczas wschodu słońca Szable - kły dzika wyrastające z dolnej żuchwy Szarak - zając Szarawary - długie włosy obrastające uda ssaków drapieżnych Szarża - atak dzika Szczecina - włosy na ciele dzików Szczek - głos wydawany przez psy, lisy i sarny Szczenna - ciężarna suka Szczerbinka - część przyrządów celowniczych otwartych na lufie broni myśliwskiej Szczotki - igły - piórka u nóg koguta głuszca w okresie godowym Szczwacz - osoba układająca charty i ogary Szczwać - polować z chartami Szczwany - zwierz doświadczony, chytry Szczypce - dawniej kleszcze do łapania borsuków żywcem Szesnastak - jeleń byk o ośmiu odnogach na tykach Szesnastka - myśliwska broń śrutowa kaliber 16 Szlak - droga, którą często ciągnie zwierzyna Szlakować - tropić zwierzynę Szlifowanie - czyhitanie, głucha pieśń - ostatnia zwrotka pieśni głuszca Sznur - trop wilka lub lisa Szóstak - Samiec zwierzyny płowej mający po trzy odnogi na każdej z tyk Szpicak - samiec z rodziny jeleniowatych w pierwszym porożu bez odnóg Szpile - raciczki Szpony - palce ptaków drapieżnych, uzbrojone w pazury Sztucer - myśliwska broń kulowa z gwintowaną lufą Sztuka - pojedynczy zwierz Szydlarz - samiec z rodziny jeleniowatych w drugim porożu bez odnóg Szydło - tyka jeleniowatych pozbawiona odnóg Szyjka - najwęższa część łoża, służąca za uchwyt broni Szyna - połączenie luf broni myśliwskiej śrutowej lub kombinowanej Ś Ściągać - wolne dochodzenie psa do zwietrzonej zwierzyny Ścinka - sierść zwierza obcięta kulą w miejscu trafienia Ślad - dawniej trop / znak pozostawiony przez zwierzynę, często odchody Ślepia - oczy drapieżników Ślimy - rogi muflona Śrut - ołowiane kulki, składowa część naboju śrutowego Śrutówka - myśliwska broń śrutowa Świeca - pionowy lot śmiertelnie postrzelonego ptaka / skok zwierzyny płowej, rażonej strzałem na komorę Świece - oczy żubra, zwierzyny płowej, kozicy, muflona i dzika Świst - głos wydawany przez wydry w okresie godowym / ostrzegawczy głos wydawany przez muflony, kozice i tchórze / odgłos skrzydeł przecinających powietrze Świstanie - głos wydawany przez słonkę w czasie ciągu T Tabakiera - zakończenie gwizdu, nos u dzika Tabun - duże stado dzikich gęsi lub kaczek Talerz - lustro, chusteczka, serwetka - biała plama na zadzie jeleniowatych Tarzać się - kąpać się w piasku, dotyczy jeleni i dzików Tarzawisko - suche, piaszczyste miejsce, w którym tarzają się jelenie i dziki Teriery - grupa psów myśliwskich, używana do polowań jako dzikarze, płochacze i norowce Toki - gra godowa ptaków Tokowik - ptak, który pierwszy odzywa się na tokowisku Tokowisko - sadowisko - teren na którym ptaki odbywają gody Ton główny - korkowanie - trzecia zwrotka pieśni głuszca Trelowanie - druga zwrotka pieśni głuszca Tresura - układanie psa myśliwskiego Trofeum - spreparowane części zwierzyny łownej Troki - pętle, rzemienne lub sznurowe, do noszenia ubitego ptactwa Trop - odciski stóp zwierząt na śniegu lub na ziemi Trop sfarbowany - trop farbującej zwierzyny Trop wejściowy - trop prowadzący do tropionego miotu Trop wyjściowy - trop prowadzący na zewnątrz tropionego miotu Tropienie - śledzenie zwierzyny po tropach / dochodzenie postrzelonej zwierzyny Trójlufka - trzylufowa broń myśliwska Tryplet - trzy celne strzały jednego myśliwego do różnych celów Trzebienie - usuwanie jąder ubitej zwierzynie Trzeszcze - oczy zająca Trzewik - skórzana, czasem gumowa nakładka na kolbę, służąca do przedłużenia kolby lub amortyzowania odrzutu Trzymać - osaczenie zwierzyny przez psy myśliwskie Tumak - kuna leśna Turzyca - sierść zająca, królika Tusza - ciało upolowanej zwierzyny grubej Tuszka - ciało upolowanej zwierzyny drobnej Tyka - główna część poroża jeleniowatych, z której wyrastają odnogi lub łopaty U Ubić - ustrzelić zwierzynę Ubranie - ubarwienie ptaków Uciąć - nagle przerwać pieśń tokową Udziec - udo zwierzyny grubej Ukrócić - przyzwyczaić ptaka łowczego do ludzi, psów i koni Uperlenie - wyrostki kostne pokrywające parostki kozła i tyki jelenia byka Uroczysko - odludne miejsce w kniei Usmoł - dzik o sukni oblepionej żywicą Ustrzelić - ubić zwierzynę Uszy - czuby z piór wyrastające z tyłu głowy samca bataliona Uwabić - nauczyć ptaka łowczego powracania na rękawicę W Wab - wabienie - naśladowanie przez myśliwego głosów zwierząt lub ptaków, mające na celu zbliżenie się lub sprowokowanie do odezwania się Wabidło - przyrząd do wabienia ptaka łowczego Wabik - przyrząd do wabienia zwierzyny łownej Wachlarz - ogon koguta głuszca Wadera - wilczyca - samica wilka Waga - stała ścieżka zwierzyny Walić - iść na myśliwego Warchlak - dzik w pierwszym roku życia Warczenie - odgłosy wydawane przez rysia w okresie godów Warowanie - pozycja psa, leżenie Wataha - stado wilków lub dzików Węglarz - lis o ciemnym ubarwieniu pyska i stawek Wiatr - węch psa myśliwskiego Widlica - rozwidlenie odnogi lub tyki u jeleniowatych Widłak - samiec zwierzyny płowej posiadający dwie odnogi na tykach poroża Widłówka - młoda kuropatwa po utracie środkowych sterówek Wiecheć - pędzel Wieczny ósmak - jeleń byk, który z roku na rok powtarza poroże w formie ósmaka Wielotykowiec - jeleń byk lub rogacz o porożu składającym się z więcej niż dwóch tyk Wieniec - poroże jelenia byka Wietrznik - nos zwierząt drapieżnych i psa Wietrzyć - badać otoczenie za pomocą węchu Wilczek - młody wilk Wilczura - futro z wilczych skór Wilczy chód - sposób poruszania się watahy wilków, polegający na stawianiu łap dokładnie w trop pierwszego wilka Wilczy dół - stosowana dawniej pułapka na zwierzynę, głównie wilki Wilczyca - wadera - samica wilka Wiosła - nogi ptaków wodnych Wizurka - przecinka w lesie, umożliwiająca obserwację lub oddanie strzału Wlot - miejsce trafienia zwierzyny Włóczenie - znoszenie przez borsuka ściółki do wyścielenia nory Włóczka - wleczenie zabitego zwierzęcia w celu stworzenia tropu, do szkolenia psa lub zwabienia drapieżników Wnyk - pętla do łapania zwierzyny, zastawiana przez kłusownika Wodzić - prowadzić młode Wtok - wgłębienie w łusce naboju kulowego Wybębnić - wypłoszyć zwierzę z dziupli przez stukanie w pień drzewa Wybijak - przyrząd do wybijania spłonki z łuski pocisku śrutowego Wyciąg - urządzenie do wyciągania łuski z komory nabojowej Wycie - głos wilka Wyciec - ucieczka po ziemi ptaków łownych Wycieranie poroża - ścieranie scypułu przez jeleniowate Wycinek - dzik samiec w trzecim roku życia, u którego zaczynają wycinać się kły Wyciskać - wygonić zwierzynę z kryjówki Wykot - narodziny młodych u królika, zająca, sarny, kozicy i muflona Wypalić - wystrzelić Wyprzedzenie - zakład jaki daje się celując i strzelając do poruszającego się zwierzęcia Wyrzutnik - eżektor - mechanizm wyrzucający łuski z komór nabojowych Wystawić - wskazywać zwierzynę przez psa lub innego myśliwego Wyżły - grupa psów myśliwskich Wżery - wgłębienia w lufie powstałe wskutek działania rdzy Z Zabiegać - podbiegać na spotkanie z będącym w ruchu zwierzem Zaciąg - opóźniony wystrzał, spowodowany niewłaściwym spalaniem się prochu Zajady - kęsy Zajęczyca - samica zająca Zalegać - zatrzymanie się zwierzyny na wypoczynek Zapady - wieczorne przyloty kogutów głuszca na tokowisko Zarzynanie - zabijanie przez wilka zdobyczy Zasadzanie głuszca - umiejscowienie zapadającego wieczorem głuszca Zasiadka - oczekiwanie w ukryciu na zwierzynę Zasięg - granica skutecznego strzału Zaśnieżyć się - zagrzebywanie się w śniegu kuraków i zajęcy, podczas dużych mrozów Zatrop - miejsce w pobliżu tropu wejściowego do miotu Zaznaczenie strzału - reakcja ruchowa zwierzyny w zależności od miejsca trafienia Zbarczyć - postrzelić ptaka w skrzydło Zbuchtowana ziemia - kawałek ziemi, z którego została zdarta darń przez dziki Zdołować - strzelić poniżej celu Zestrzał - miejsce, w którym stało zwierzę w chwili przyjęcia kuli Zew - ryk jelenia podczas rykowiska Zgasić - ubić zwierza będącego w ruchu celnym strzałem Zgórować - trafić powyżej celu Zgrać - ustawić do oka przyrządy celownicze Zgraja - wataha - stado wilków Zgryzać - obgryzać pędy drzew Zgrzebła - cieki Zierniki - oczy ptaków Zimować - przebywać w zimie w danym łowisku Zimowisko - miejsce spędzania zimy ptaków wędrownych Zloty - gromadzenie się ptaków w jednym miejscu Złaja - łaja - kilka sfor ogarów, większa liczba dzikarzy Złamać się - o ptaku trafionym czystym strzałem Złom - gałązka odłamana (nie odcięta!) z drzewa lub krzewu charakterystyczna dla łowiska, w którym upolowano zwierzynę. Złom służy jako wyróżnienie myśliwego (order kniei), jako wyraz szacunku dla upolowanej zwierzyny (ostatni kęs) lub jako znak informacyjny (złom kierunkowy, tropowy, ostrzegawczy) Złożyć się - przyjąć właściwą postawę strzelecką Zostać w ogniu - o zwierzynie, padać na miejscu po celnym strzale Zrulować - o zającu, zostać w ogniu Zrzucać - pozbycie się poroża przez jeleniowate Zrzut - tyka poroża zrzucona przez samce jeleniowatych Zwierzyna czarna - dziki i muflony Zwierzyna drobna - lisy, zające, króliki, borsuki, jenoty, kuny, wydry, piżmaki, tchórze i ptaki łowne Zwierzyna gruba - łosie, jelenie, daniele, sarny, rysie, wilki, dziki Zwierzyna płowa - łosie, jelenie, sarny i daniele Ż Żer - pokarm zdobywany przez zwierzynę w łowisku Żeremie - gniazdo bobrów Żerować - zdobywać pokarm Żerowisko - miejsce żerowania zwierzyny Żmijka - lis o czarnym włosiu na podbrzuszu Żmurek - lis o kasztanowym kolorze futraSłownik terminów sokolniczych. Słownik sokolniczy zawiera podstawowe zwroty i sformułowania używane w sokolnictwie. Poniżej można pobrać słownik do druku, w wersji PDF. Accipiter – Zbiorcza nazwa dla jastrzębiowatych. Antenaire – Dziczek złapany w okresie od stycznia do marca. Apel – Stan ptaka, w którym wykazuje ogromną Wiem, że wielu z was czekało na ten wpis i w końcu się doczekaliście 😀 Aportowanie w odróżnieniu od zabawy szarpakiem nie jest oparte na rywalizacji z psem. Nie mamy więc problemu, że wejdziemy z psem w konflikt, co może przydarzyć się podczas nieumiejętnej zabawy szarpakiem. Jednak aportowanie nie jest najlepszą formą nagradzania psa. Po pierwsze podczas takiej zabawy nie nawiązujemy z psem żadnej szczególnej relacji. Jesteśmy dla psa tylko wyrzutnią piłek. Są psy, które same świetnie potrafią się bawić piłką, a do aportowania wystarczy im maszyna. Drugą kwestią jest to gdzie pies dostaje nagrodę. Największą nagrodą dla psa jest pogoń za aportem i złapanie go. Niestety przy aportowaniu pies nagradzany jest daleko od przewodnika, a powinno nam zależeć na tym, by pies kojarzył sobie nagrodę z nami i naszą bliskością. Z tych dwóch powodów nie polecam aportowania jako sposobu na nagradzanie psa. Aportowanie może być jednak dobrym sposobem na zużycie nadmiaru energii psa. Przynoszenie różnych przedmiotów może być też fajną sztuczką. Zaznaczam i nagradzam każdą interakcję z aportem Istnieją rasy psów, które od lat hodowane były do przynoszenia upolowanej zwierzyny i aportowanie mają we krwi. Szczególnie wyróżniają się tu retrievery, ale z doświadczenia wiem, że wyżły też mają wrodzony talent ;D Są jednak też takie psy, które aportowania nie lubią, lub trudno przychodzi im zrozumienie, o co z tym aportowaniem chodzi. Aport to bardzo złożona i przez to trudna do nauczenia czynność. Pies powinien czekać, gdy wyrzucamy aport i ruszyć po niego dopiero na komendę. Następnie musi znaleźć i podnieść aport i cały czas trzymając go w pysku przybiec do nas. Najlepiej, gdyby jeszcze usiadł przy nodze i na komendę oddał aport przewodnikowi. Wektor chętnie bierze aport do pyska Pracuję nad przedłużeniem trzymania aportu Jak zacząć naukę? Na początku nauki wybierzcie przedmiot, który nie jest zbyt ciężki i który będzie miły dla psiego pyska. Pierwszą rzeczą, którą musimy nauczyć psa jest trzymanie przedmiotu w pysku. Połóżcie aport na ziemi i nagradzajcie psa za każdą próbę interakcji. Jeśli pies spojrzy na aport, powącha go, złapie w zęby… Wszystkie takie zachowania zaznaczamy słowem, lub klikerem i nagradzamy. Jeśli pies w ogóle nie interesuje się aportem możecie posmarować go czymś smakowitym, lub przypiąć go do smyczy i zacząć uciekać z aportem przed psem. Czasem trzeba włożyć naprawdę sporo energii, by zainteresować psa przedmiotem. Oczywiście dążymy do tego, by pies chętnie brał aport do pyska. Trzeba więc szczególnie entuzjastycznie nagradzać wszelkie próby podnoszenia aportu z ziemi i trzymania go w pysku. Z czasem będziecie mogli przedłużać czas w jakim pies trzyma aport w zębach. Chwalcie psa słownie, by wiedział, że robi to o co go prosicie, ale nagrodę podajcie po upływie sekundy, potem dwóch sekund, trzech itd. Oczywiście nie należy nagradzać psa jeśli wypuści aport z pyska za wcześnie. Uciekający aport jest dla psa ciekawszy niż przedmiot leżący bez ruchu na ziemi Jak nauczyć psa, by przynosił aport? Jeśli psiak chętnie trzyma przedmiot w zębach możecie zacząć naukę noszenia aportu. Wiele psów wypuszcza go zanim podbiegną do przewodnika, lub bawią się nim, podrzucają i podgryzają. Żeby tego uniknąć zacznijcie cofać się nagradzając psa za trzymanie aportu w pysku. Możecie zacząć od jednego, dwóch kroków psa. Z czasem będziecie mogli zwiększać ilość kroków i tempo, aż pies nauczy się biegać z aportem w zębach. Nauka spokojnego noszenia aportu w pysku Jak nauczyć psa oddawać aport? Zwykle najtrudniejszą rzeczą jest nauczenie psa oddawania aportu. Wiele psów podbiega do przewodnika z aportem, po czym zatrzymują się w pewnej odległości i zaczynają zachęcać do zabawy w berka. Najgorsze co można zrobić w takiej sytuacji to ruszyć w stronę psa. Będzie to dla niego sygnał, że chcemy się bawić w berka, a nie w aportowanie. Lepszym pomysłem jest w takiej sytuacji zapięcie psa na długą linkę. Gdy nie będzie chciał oddać aportu można mu delikatnie wskazać kierunek w naszą stronę linką. Pamiętajcie żeby nie ciągnąć psa na siłę. Powrót do nas powinien być jego decyzją, a my tylko delikatnie sugerujemy mu kierunek. Przynoszenie i oddawanie aportu – praca z linką Przynoszenie i oddawanie aportu – wymiana Innym sposobem jest pokazanie psu drugiego aportu i w ten sposób zachęcenie go do oddania przedmiotu, który trzyma w pysku. Warunkiem sukcesu wymiany aportu na inny jest pokazanie psu, że przedmiot który trzymamy w ręku jest fajniejszy, niż ten który on ma w pysku. Trzecim sposobem jest wymiana aportu na jedzenie. Ta metoda może okazać się bardzo skuteczna dla psów, które są silnie zmotywowane pokarmowo. Jeśli smakołyki nie są atrakcyjne dla waszego psa może wybrać podgryzanie aportu zamiast jedzenia. Dla wielu psów możliwość pobiegnięcia za aportem jest najlepszą formą nagrody. Dlatego gdy tylko uda się wam odzyskać zabawkę rzućcie ją ponownie psu możliwie szybko. Gdy Wektor idzie w moją stronę z aportem pokazuję gestem „siad”. Dzięki temu pies ma czas zareagować i siada z aportem przede mną. Jak nauczyć psa siadania z aportem w pysku? Jeśli chcecie, by pies siadał przed wami z aportem, musicie oczywiście nauczyć go wcześniej komendy „siad”. Niektórzy chcą, by ich psy siadały przy nodze, wtedy przyda się komenda „równaj”. Dobrze jest nauczyć psa tych komend odpowiednio wcześniej. Przydaje się też wypracowanie siadu na gest. Dzięki temu możemy odpowiednio wcześnie pokazać psu, który biegnie do nas z aportem, czego będziemy od niego oczekiwać. Nauka zostawania w pozycji „siad” podczas wyrzucania aportu. Jak nauczyć psa, by czekał na komendę „aport”? Ostatnim etapem jest nauczenie psa, by grzecznie czekał na komendę słowną „aport” zanim ruszy po wyrzucony przez nas przedmiot. Jest to dla psa niezłe ćwiczenie samokontroli. Upewnijcie się, czy wasz pies potrafi zostać w pozycji „siad” w różnych rozproszeniach. Wyrzucenie aportu jest dla psa sporym rozproszeniem, które budzi w nim naturalny instynkt pogoni. Jeśli wasz psiak potrafi już zostać w miejscu pomimo rozproszeń, możecie zacząć trenować na długiej lince. Będzie to forma asekuracji gdyby pies jednak chciał zerwać siad. Każde zerwanie komendy i samowolne ruszenie po aport będzie dla psa sporym wzmocnieniem i należy unikać takich sytuacji. Zacznijcie od rzucania aportu na niewielką odległość. W miarę postępu w treningach będziecie mogli rzucać aport co raz dalej i dalej, aż w końcu będziecie mogli całkiem zrezygnować z pracy z linką. Jak widzicie nauka aportowania składa się z wielu etapów i może zająć trochę czasu. Dobrze poświęcić kilka osobnych sesji szkoleniowych, by na spokojnie nauczyć psa aportowania. Oczywiście nie każdy wymaga, by pies aportował na komendę, czy oddawał aport w pozycji „siad” do ręki przewodnika. Wielu osobom wystarczy pewnie sam fakt, że pies pobiegnie po piłkę i przyniesie ją do was. Chciałam tu jednak przedstawić jak nauczyć psa pełnego aportu. Dzięki temu mam nadzieję, że odpowiem choć na część waszych pytań związanych z aportowaniem, choć na pewno nie na wszystkie ;D ?Komórka wrocławska? Fundacji Pro Prawo do Życia zakończyła właśnie wielką akcję zbierania podpisów pod ultraradykalnym projektem ustawy antyaborcyjnej - a dokładniej kolejną jej
Przykłady Odmieniaj – Tak samo. – Nigdy nie udało mi się uruchomić tego starego aportu. – Wiem. Możliwość wniesienia aktywów do UCITS podstawowego w formie aportu powinna w szczególności pomóc UCITS powiązanym, które już prowadzą działalność w charakterze UCITS, w tym UCITS powiązanego innego UCITS podstawowego, ograniczyć koszty transakcji wynikające ze zbycia aktywów, w które zainwestowało zarówno UCITS powiązane, jak i UCITS podstawowe. EurLex-2 Parker wyjaśnił, że komputer nie udzieli informacji, jeżeli nie otrzyma hasła APORT. Literature Aportem podróżowali Cord, Rosk, Lio, Barb, Jaad i trzeci edharczyk z matemu stuletniego, fraa Criscan. Literature Władze norweskie twierdzą, że odliczenie od podatku mające zastosowanie do niektórych spółdzielni jest uzasadnione charakterem lub ogólną strukturą systemu, ponieważ zakłada ono, że norweski system finansowania kapitału przedsiębiorstw za pomocą niepodlegających opodatkowaniu pakietów akcji lub udziałów wnoszonych aportem ma również zastosowanie do spółdzielni. EurLex-2 f) informacje dotyczące cykli rozliczeń i płatności z tytułu operacji nabycia lub subskrypcji i odkupu lub umorzenia jednostek uczestnictwa UCITS podstawowego, w tym – jeśli ustalą tak strony – warunki rozliczania przez UCITS podstawowe wniosków o umorzenie w drodze wniesienia do UCITS powiązanego aktywów w formie aportu, w szczególności w przypadkach, o których mowa w art. 60 ust. 4 i 5 dyrektywy 2009/65/WE; Eurlex2019 Przyniosłem sobie czysty papier z aportu Yula i zacząłem pisać listy do przyjaciół na konwoksie. Literature — Więc nie udało ci się... eee... dostroić aparatury dla aportów w innych obszarach? Literature Aport, leżeć, waruj, tarzaj się. Sam jesteś ``grzecznym chłopcem``.Krzykną: ``aport`` i aportujesz opensubtitles2 Wreszcie sobie przypomniał, choć nie wiedział, czy ma jeszcze zapałki. – Aport, Kojak. Literature Co więcej, silna pozycja dominująca zbywającego wobec przejmującego również stoi na przeszkodzie zakwalifikowaniu tego wniesienia aportu jako przejęcia przedsiębiorstwa. EurLex-2 EurLex-2 Trzeba zadbać o to, by przedsiębiorstwa, organizacje reprezentujące zatrudnionych, społeczności lokalne i organizacje pozarządowe odegrały swą rolę w tworzeniu stanowisk na wysokim poziomie, stanowiących istotny aport wiedzy dodatkowej (ukrytej). EurLex-2 w stosownych przypadkach, warunki pierwszego lub kolejnego wniesienia aktywów w formie aportu przez UCITS powiązane do UCITS podstawowego. EurLex-2 W związku z decyzją o wszczęciu procedury Belgia sprecyzowała interpretację, jaką nadała pozwoleniu Komisji dotyczącemu metody cost plus, i zobowiązała się do dostosowania systemu opodatkowania majątku ruchomego, podatku od wniesienia aportu oraz systemu otrzymywanych korzyści specjalnych i nieodpłatnych oj4 Cord, Sammann i Crade’owie mieli po prostu wsiąść do aportów i ruszyć z portu kolei lodowej na południe. Literature Standardowe wniesienie kapitału zakładowego odbywa się w następujący sposób: Inwestor wnosi po stronie aktywów w bilansie majątek (w gotówce lub formie aportu). EurLex-2 Aport ma przytulniejszy niż dom. – Powiedziałeś, że to było dwie noce temu? Literature Cord, oparta plecami o zacieniony bok aportu Yula, pomachała do mnie. LiteratureKup taniej Kosz Transportowy na Upolowaną Zwierzynę na Hak kod producenta: 30724 z Żelechów na Allegro.pl, za 589,99 zł w kategorii Wyposażenie i akcesoria samochodowe - Bagażniki. Opinie i recenzje czy warto kupić ofertę id: 13120667516? Radość zakupów i bezpieczeństwo dzięki Allegro Protect!
Pytanie: Jak w gwarze łowieckiej nazywamy głos psa oznajmiający znalezienie zwierzyny? Prawidłowa odpowied
Brak odpowiedniej socjalizacji jest najczęstszym powodem niekontrolowanego wypróżniania. Innymi powodami mogą być: problemy zdrowotne psów starszych, neurologiczne, itp., choroby centralnego systemu nerwowego (zazwyczaj mają jeszcze inne symptomy), lęk separacyjny, niepokój (wypróżnianie może zdarzać się psom, które cierpią na lęk separacyjny a zostaną same w domu), skrajna uległość (pies może nie trzymać moczu, kiedy do domu wchodzi właściciel lub inna osoba, wobec której pies odczuwa uległość, kiedy osoba ta próbuje go dotknąć) lub zbytnia ekscytacja. W wieku około 3 tygodni zdecydowana większość szczeniaków rozpoczyna wypróżnianie się z dala od swojego gniazda (miejsca wypoczynku) i robi to z własnej inicjatywy. W wieku 5 tygodni ten sam szczeniak wybiera sobie jakąś przestrzeń do wypróżniania się, żeby w wieku 9 tygodni zawęzić sobie tę przestrzeń do mniejszego miejsca. Zapobieganie Zdecydowana większość psów to zwierzęta towarzyszące, mieszkające z człowiekiem. Z tego względu ważne jest, aby wytresować i nauczyć psa pewnych, elementarnych kwestii stosunkowo szybko. Tresowanie jest dużo skuteczniejsze niż karanie. Najpierw należy wyprowadzać młode szczenięta na spacer jak najczęściej, aby pies mógł się wypróżnić (idealnie byłoby co godzinę). Z czasem właściciel będzie w stanie przewidzieć moment, w którym jego szczenię będzie wymagało wyjścia na spacer, szczeniak powinien wychodzić na spacer po karmieniu, pojeniu, zabawie i spaniu. Przeczytaj: Jakich szczepień potrzebuje nasz pies? W początkowym okresie należy wychodzić na spacery w to samo miejsce. Jak tylko szczenię wypróżni się we właściwym miejscu powinno zostać nagrodzone. Nie jest nagrodą dla szczeniaka karmienie go po powrocie ze spaceru, nie skojarzy on tego jako nagrody za wypróżnienie (zbyt duży odstęp czasowy). Można wprowadzić specjalny dźwięk lub komendę, która wydawana podczas wypróżniania się szczenięcia skojarzy mu się z samym wypróżnianiem i za jakiś czas właśnie słysząc dany dźwięk lub komendę będzie się wypróżniał. Zobacz też: Mój pies atakuje inne psy - co robić? Idealną sytuacją jest, kiedy szczeniak jest bacznie obserwowany; właściciel w takiej sytuacji może intuicyjnie lub w wyniku obserwacji identyfikować sygnały, które wskazują na to, że pies będzie się wypróżniał. Może w takiej sytuacji przerwać psu, zanim ten zdąży się wypróżnić i przeprowadzić szczeniaka we właściwe do wypróżniania miejsce. Pamiętaj! NIGDY nie należy używać kar, które wywołują strach u psa.
Istnieją rasy psów, które od lat hodowane były do przynoszenia upolowanej zwierzyny i aportowanie mają we krwi. Szczególnie wyróżniają się tu retrievery, ale z doświadczenia wiem, że wyżły też mają wrodzony talent ;D Są jednak też takie psy, które aportowania nie lubią, lub trudno przychodzi im zrozumienie, o co z tym aportowaniem chodzi.
Cytaty ze słowem aport Za patykiem, oczywiście pobiegły obie i razem, każda za swój koniec trzymając, przyniosły do ponownego aportu., źródło: NKJP: Wiesława Maria Korczyńska: Wróć..., 2001Psy zawsze dostają za aport nagrody, przynajmniej w naszej rodzinie., źródło: NKJP: Ewa Ćwikła: Wędkarskie opowieści Stynki, 2008Aport polega na przeniesieniu przedmiotu z jednego miejsca w inne, często pomimo materialnych przeszkód znajdujących się na drodze tego przeniesienia (np. ścian)., źródło: Internet: czasie kontrolowanych sesji, które odbywały się w Scole, dochodziło do całej gamy zjawisk niezwykłych takich jak lewitacja, aporty obiektów, materializacje zjaw i przedmiotów, manewry tajemniczych świateł, nagrania EVP oraz ta, źródło: Internet: więzi przewodnika z psem służy specjalna zabawka. To może być gumowa piłka, aport z juty, nawet szmaciana lalka., źródło: NKJP: Agnieszka Sowa: Pieski świat, Polityka, 2005-08-13Zgłosiło się do nas kilka firm, które - wspólnie z gminą, wnoszącą w aporcie grunt - chciałyby podjąć się takich inwestycji., źródło: NKJP: Zakazane chodniki, Dziennik Polski, 2000-12-30ABC dobrego wychowania, które jest pomocne w kształtowaniu psychiki psa, w relacji człowiek - pies będzie polegało na nauce chodzenia psa przy nodze, wykonywania komend: siad, zostań, waruj, przynoszenia aportu, pokonywania prze, źródło: NKJP: ABC wychowania psa, Nowiny Raciborskie, 2002-09-11Nie wiadomo też, jak wytłumaczyć tak zwany aport (teleportację), czyli przenikanie przedmiotów przez ściany i zamknięte drzwi pomieszczeń., źródło: Internet: (z francuskiego apporte) to wkład w utworzenie lub powiększenie majątku spółki, który daje prawo do udziału w zyskach. Osoby fizyczne i prawne mogą wnosić aport finansowy, apo, źródło: NKJP: Będzie aport?, Dziennik Zachodni, 2004-04-08W przypadku gdy przedmiotem aportu jest nieruchomość, konieczne jest zawarcie drugiej umowy w formie aktu notarialnego między spółką a wspólnikiem wnoszącym aport , źródło: NKJP: Karol Schneider: Błędy i oszustwa w dokumentach finansowo-księgowych, 2007Aport nie jest najłatwiejszym i pierwszym ćwiczeniem, od którego zaczyna się układanie psa. Nauka aportu musi być poprzedzona wyrobieniem posłuszeństwa i wykonywaniem innych rozkazów jak: „siad”, „waru, źródło: NKJP: Stanisław Godlewski: Vademecum myśliwego, 1955Miasto pod zabudowę tych mieszkań przeznaczyło własne grunty, był to nasz aport rzeczowy, dodatkowo także finansowaliśmy część budowy., źródło: NKJP: Rozdajemy mieszkania, Dziennik Bałtycki, 2001-03-06Pomysł pani prezes polega więc na wyprowadzeniu ze struktury Elektrimu wszystkich spółek telekomunikacyjnych i wniesieniu ich aportem do Ery., źródło: NKJP: Adam Grzeszak: Twierdza Elektrim, Polityka, 2001-04-28
przynoszenie przez psa na rozkaz upolowanej zwierzyny lub jakieś przedmioty: PROWADZENIE: dziecka za rękę (kogoś pod rękę) lub psa na smyczy: poszczuć: podjudzić psa, żeby rzucił się na kogoś, żeby pogryzł kogoś: zając: gwiazdozbiór położony na południe od Oriona i na wschód od Wielkiego Psa. buldog Examples Stem – Tak samo. – Nigdy nie udało mi się uruchomić tego starego aportu. – Wiem. Możliwość wniesienia aktywów do UCITS podstawowego w formie aportu powinna w szczególności pomóc UCITS powiązanym, które już prowadzą działalność w charakterze UCITS, w tym UCITS powiązanego innego UCITS podstawowego, ograniczyć koszty transakcji wynikające ze zbycia aktywów, w które zainwestowało zarówno UCITS powiązane, jak i UCITS podstawowe. EurLex-2 Parker wyjaśnił, że komputer nie udzieli informacji, jeżeli nie otrzyma hasła APORT. Literature Aportem podróżowali Cord, Rosk, Lio, Barb, Jaad i trzeci edharczyk z matemu stuletniego, fraa Criscan. Literature Władze norweskie twierdzą, że odliczenie od podatku mające zastosowanie do niektórych spółdzielni jest uzasadnione charakterem lub ogólną strukturą systemu, ponieważ zakłada ono, że norweski system finansowania kapitału przedsiębiorstw za pomocą niepodlegających opodatkowaniu pakietów akcji lub udziałów wnoszonych aportem ma również zastosowanie do spółdzielni. EurLex-2 f) informacje dotyczące cykli rozliczeń i płatności z tytułu operacji nabycia lub subskrypcji i odkupu lub umorzenia jednostek uczestnictwa UCITS podstawowego, w tym – jeśli ustalą tak strony – warunki rozliczania przez UCITS podstawowe wniosków o umorzenie w drodze wniesienia do UCITS powiązanego aktywów w formie aportu, w szczególności w przypadkach, o których mowa w art. 60 ust. 4 i 5 dyrektywy 2009/65/WE; Eurlex2019 Przyniosłem sobie czysty papier z aportu Yula i zacząłem pisać listy do przyjaciół na konwoksie. Literature — Więc nie udało ci się... eee... dostroić aparatury dla aportów w innych obszarach? Literature Aport, leżeć, waruj, tarzaj się. Sam jesteś ``grzecznym chłopcem``.Krzykną: ``aport`` i aportujesz opensubtitles2 Wreszcie sobie przypomniał, choć nie wiedział, czy ma jeszcze zapałki. – Aport, Kojak. Literature Co więcej, silna pozycja dominująca zbywającego wobec przejmującego również stoi na przeszkodzie zakwalifikowaniu tego wniesienia aportu jako przejęcia przedsiębiorstwa. EurLex-2 EurLex-2 Trzeba zadbać o to, by przedsiębiorstwa, organizacje reprezentujące zatrudnionych, społeczności lokalne i organizacje pozarządowe odegrały swą rolę w tworzeniu stanowisk na wysokim poziomie, stanowiących istotny aport wiedzy dodatkowej (ukrytej). EurLex-2 w stosownych przypadkach, warunki pierwszego lub kolejnego wniesienia aktywów w formie aportu przez UCITS powiązane do UCITS podstawowego. EurLex-2 W związku z decyzją o wszczęciu procedury Belgia sprecyzowała interpretację, jaką nadała pozwoleniu Komisji dotyczącemu metody cost plus, i zobowiązała się do dostosowania systemu opodatkowania majątku ruchomego, podatku od wniesienia aportu oraz systemu otrzymywanych korzyści specjalnych i nieodpłatnych oj4 Cord, Sammann i Crade’owie mieli po prostu wsiąść do aportów i ruszyć z portu kolei lodowej na południe. Literature Standardowe wniesienie kapitału zakładowego odbywa się w następujący sposób: Inwestor wnosi po stronie aktywów w bilansie majątek (w gotówce lub formie aportu). EurLex-2 Aport ma przytulniejszy niż dom. – Powiedziałeś, że to było dwie noce temu? Literature Cord, oparta plecami o zacieniony bok aportu Yula, pomachała do mnie. Literature Spośród nich ponad 800 000 ukąszeń psów wymaga natychmiastowej pomocy medycznej. W zależności od ciężkości ataku, uraz ugryzienia przez psa może być bardzo katastrofalny i kosztowny w leczeniu. Jeśli więc padłeś ofiarą ataku psa, możesz chcieć pociągnąć właściciela psa do odpowiedzialności i ubiegać się o odszkodowanie.– kapitalny – samiec zwierzyny płowej noszący medalowe poroże, – kaptur – nakrycie głowy ptaka łowczego, inaczej kapa, – karawan – pojazd przystosowany do transportu upolowanej zwierzyny. – karmisko – miejsce wykładania karmy dla zwierzyny, – kądziel – owłosienie szyi, karku i garbu żubra,
1. «rozkaz wydawany psu, oznaczający: przynieś, podaj». 2. «przynoszenie przez wytresowanego psa upolowanej zwierzyny lub żądanego przedmiotu». 3. łow. «przedmiot lub upolowana zwierzyna przynoszone przez psa na rozkaz». • aportowy • aportować.
